Onderweg zijn is thuis komen….

Het is dinsdagmiddag 10 oktober half 3. 

Het is heel mooi weer. Het zonnetje schijnt door de wat vochtige atmosfeer. Het lijkt of ze daardoor wat gefilterd wordt en een heerlijke warmte verspreidt. Er is geen wind. De natuur is rustig en kalm, net als de geluiden. Ik hoor in de verte een vliegtuig en denk aan hoe we anderhalve week geleden weer in Nederland aankwamen….

Het lijkt al lang geleden, maar ook weer pas geleden. 
Een beetje dubbel gevoel. 
Heel fijn om weer thuis te zijn bij alles wat ons lief is. Om onze kinderen en kleinkinderen weer te kunnen zien en vast te houden. 
Maar ook het missen van het onderweg zijn. De vrijheid, het ‘s morgens ergens vertrekken en ‘s avonds weer op een heel andere plek aankomen. Daar meteen je plek weer vinden. 
Zou het komen omdat je samen bent en het gewoon goed is om op al die plekken samen te zijn. En het dan ook goed is.
Zou het komen omdat je alles voor die vijf weken in je rugzak bij je hebt. Kom je ergens aan, gaan er spullen uit de tas en heb je alles wat je nodig hebt om je heen. 
Een plek wordt weer “eigen”. 
Dat zal de reden zijn dat onze rugzakken nog tot vandaag in de gang gestaan hebben. Wel leeg, maar nog dichtbij. 
Pas vandaag zijn ze een treetje hoger gegaan. Nog even op de overloop en dan achter het schot.

Denken we dan ook niet meer aan onze tocht? Zeker niet. 
Al die ervaringen, al die ontmoetingen, de natuur, de mensen, de hulp op de momenten dat we het hard nodig hadden, het eten en drinken, de stadjes, het reizen. Alles staat nog op ons netvlies en in onze gedachten. 
Regelmatig komt bij een van ons ineens weer iets boven en hebben we het er weer over.

Nu we ons doel….het zuid west puntje van Portugal…bereikt hebben, geeft ook dit een dubbel gevoel. Dankbaar en blij dat we dit samen hebben kunnen doen, maar ook vreemd dat dit klaar is. Niet meer voorbereiden, niet meer nadenken hoe het aan te pakken. Niet meer de “moeite” van thuis weg te gaan. Dat hoeft niet meer.

We kunnen nu gaan terugkijken op geweldige jaren van reizen door prachtige gebieden en landen. In alle verscheidenheid. 
De brede zandstranden in Nederland en België.
In België meestentijds de boulevard met grote huizen en hotels naast ons. En aan de andere kant altijd die zee, rustig, stormachtig, helder en donker gekleurd, kabbelende golfjes en grote rollende golven, maar altijd boeiend. 
Het strand dat in Noord Frankrijk veranderde in de overgang naar prachtige kliffen en krijtrotsen. 
En weer verder de ervaring waar we stil van werden op de landingsstranden in Normandië. 
We weten nog heel goed hoe we weer verder Le Mont Saint Michel al steeds zagen liggen en op een prachtige dag bezocht hebben. 
We bereikten Bretagne dat we dwars over gestoken hebben. Door het mooie binnenland, maar heel fijn om de kust weer te zien. 
De rest van Frankrijk hebben we met vallen en opstaan gedaan, plus natuurlijk de komst van de lieve Nika. Daar wilden we wel voor naar huis…. 
De rugzak toch weer opgedaan voor het vervolg. Genoten van het reizen per smalspoor en lopen in Noord Spanje. San Sebastian en Bilbao waren hoogtepunten, maar zeker ook al die plaatsen aan de noordkust. Prachtig groen, rotsen, maar ook prachtige baaien en stranden. 
Santiago de Compostella, een ervaring op zich. 
En maar lopen, lopen en lopen….
Met de port, de rivier de Douro en de porthuizen een feestje in Porto. 
En dan het laatste stuk door Portugal, nog vers in ons geheugen. Prachtige natuur, de kurkeiken, de eucalyptus bossen, maar ook de grillige kust met prachtige stranden. Het klimmen en dalen door en over de heuvels. Heerlijk eten, vooral vis, meestal van de grill. De vriendelijke mensen. De rust die daar nog heerst. Een land om zeker nog eens naar terug te keren. 
De aankomst in Cabo de Sao Vicente zullen we nooit vergeten. Jasper, Femke en Nika die daar stonden….

En zo zullen we er toch aan moeten wennen dat ons doel bereikt is en de tocht geëindigd is.

En zo komt ook het moment dat ik niet meer op de blog zal schrijven. Met heel veel plezier heb ik jullie meegenomen op onze reis, jullie deelgenoot gemaakt van wat we op onze reis meemaakten. Dat heeft ons ook gesteund. Weten dat jullie meelazen en meeleefden. Dank jullie wel daarvoor.

Wij gaan nog nagenieten van alles. 
Een nieuw doel bedenken? 
Daar gaan we nog over nadenken. Waarschijnlijk wat minder lange tochten, niet meer van jaren….

Wij gaan nagenieten, jullie kunnen nog even genieten van een kleine terugblik op het eerste stuk van onze route. Met een wens van de kinderen, voor we eind augustus vertrokken, om ook het laatste stuk tot een goed eind te brengen. En natuurlijk de aankomst op het eindpunt.

Ik eindig met heel veel liefs voor jullie en al het goede van ons.

“Een reis van duizenden kilometers begint met een enkele stap”   (Lao Tzu).