Drie dagen “zondag”....

Drie dagen in een dorp, waarbij de tijd geen rol lijkt te spelen...er is geen tijd, er gebeurt niets, alles gaat zoals het gaat...de winkel is dicht of de winkel is open...als er mensen in je restaurant komen, maak je wat te eten klaar...en anders niet....ga je gewoon dicht...

Het enige moment waarop het anders werd, was wanneer de getijden een rol gingen spelen. Laag water betekende werk aan de winkel... de tractors rolden, na de arbeid, achter elkaar het dorpje in, volgeladen met de “kussens” vol oesters. Voor de werkers, die meereden op de karren was de tijd vol. Moe en soms wat uitgeblust werd het tijd, tijd voor zichzelf te nemen. Uitrusten voor het volgende lage tij zich aandiende. Vaste tijden hebben ze niet, het getijde bepaalt hun tijd....

Zoals op “echte” zondagen hoefden wij ook niets. Ook wij hadden alle tijd. Beetje banjeren en kijken op het strand bij laag water. Kijken naar schelpen, stenen, krabbetjes en alles wat we verder tegenkwamen op dat strand. Bij de waterlijn de tractors, druk in de weer met de oesters. De belevenis was natuurlijk heel anders met hoog water. Het water kwam bijna tot aan de duinen en er was haast geen strand meer over. Elke keer zag het strand en de zee er weer anders uit....

Genoten hebben we van een flinke wandeling door duinen en een natuurreservaat. Zo stil....zo mooi....een gebied, waar niet de mens, maar de vogels, konijnen en vossen de “baas” zijn. Bijzonder was het om te zien hoe gierzwaluwen nestelden in het bovenste leemachtige gedeelte van de duinen. Naast elkaar allemaal gaten, waar ze in en uit vlogen....prachtig gezicht.

Waar we ook alle tijd voor “moesten” nemen, was het versturen van de verhalen op de blog en vooral de foto’s. In het huis geen WiFi en internet was heel erg slecht, zoals in dit hele gebied van Frankrijk. Tip was om in het dorp naar de (gesloten) Office de Tourisme te gaan. Daar was WiFi....en redelijk goed bereik....Het was even zoeken, maar uiteindelijk had ik de plek gevonden met het meeste bereik. Zittend in het, met rolluiken gesloten, raamkozijn, lukte het me de foto’s de lucht in te sturen naar de “volgers”....

Natuurlijk waren wij niet de enigen op deze plek. Er zat iemand voetbal te kijken, een ander luisterde muziek of zat gewoon met zijn mobiel een spelletje te doen of te appen. Iedereen gefocust op dat schermpje....weinig oog voor elkaar...alleen als het gelukt was, kon er een “au revoir” af...misschien tot morgen.....

Onze rustdagen waren heerlijk!