Klei.... grind.... krijt

Vrijdag 8 juni.

We lopen een klein, smal straatje in, in Le Tréport. De huisjes zien er oud uit. We stoppen voor een donkerroze pandje met een grijze garage. Er staat een naam op: Villa Eugenie. Maarten pakt een afstandsbediening, drukt erop en de garagedeur rolt open. We stappen de garage in, garagedeur weer dicht, een deur open en met een kleine trap komen we ons verblijf voor vannacht binnen. Over 2 verdiepingen verdeeld hebben we een zitkamertje, keuken, slaapkamer en badkamer, alles heel klein. Een oud vissershuisje. Er is verder niets, ons bed maken we straks op met beddengoed dat we bij Texti, soort Zeeman, gekocht hebben en we kruipen in onze lakenzak. Jammer genoeg hadden we het weggooibeddengoed van de camping niet bewaard....Douchen slaan we een keer over, komt morgen wel weer....Hoe we dit gevonden hebben....via Airbnb....Le Tréport zat helemaal vol door, je gelooft het niet, een rally. Maar...komt vast wel goed vannacht.

De wandeling van vandaag heeft ons van Ault naar Le Tréport gebracht. Via landweggetjes naar de kust, over de krijtrotsen, afgedaald bij Mers-les-Bains. Een prachtig voorstadje van Le Tréport. Een boulevard met huizen in alle kleuren uit het Belle Epoque tijdperk, de tijd dat de eerste badgasten met geld en een hang naar luxe naar de kust kwamen. Het is nu beschermd gebied. Een Fransman vertelde dat het jammer was, die moderne bouwsels tussendoor. Dit had te maken met bombardementen, die voor gaten in de bebouwing hadden gezorgd.

Begonnen we de dag vandaag met mist, wat een heel speciale tint gaf aan het landschap, vanmiddag scheen de zon en wat is de kust dan mooi....de witte krijtrotsen, de vuurtoren, de haven.....

Op dit moment hoor ik de meeuwen nog krijsen. Het zit er hier vol mee. Ja, waar vis is zijn meeuwen....Alles zit onder de poep, de huizen, de auto’s en de straten....en brutaal....musjes zitten bij restaurants op je tafel, maar als de meeuwen de kans zouden krijgen....

We zitten nu dus weer aan de kust, na een uitstapje wat meer naar het binnenland. Hoewel, ook geen echt binnenland, want bij Saint Valery sur Somme zaten we in het gebied van de Baie de Somme. Een prachtig natuurgebied, kwelders, schorren, slikken, duinen, zandplaten en deze baai hebben we gevolgd tot aan Cayeux. 

Een deel van de wandeling over een dijk, via een smal paadje, was geweldig. Oren en ogen tekort. Aan de ene kant van de dijk landbouw- en veeteeltgebieden. Zo anders dan bij ons. Geen strak afgebakende weilanden of percelen, maar allemaal natuurgebiedjes....alle dieren, schapen, paarden, koeien heel veel ruimte....Aan de andere kant schorren en slikken. Fluitende vogels en af en toe een vogel die zich, boven ons, heel druk maakte....waarschijnlijk een nest. 

Tot we bij een plasje heel veel vogels zagen....heel voorzichtig naderden we ze, om van zo dichtbij mogelijk foto’s te kunnen maken. Op mijn opmerking: ze kijken wel allemaal dezelfde kant op, kreeg ik als antwoord van Maarten: ja, met hun neus in de wind.....foto’s gemaakt....ze stonden er goed op....nog eens goed kijken....ja, hoor....het waren houten nepvogels......Later hoorden we dat ze daar eenden lokken en ze dan dood schieten. Puur voor de jacht dus. En nu zagen we ook overal soort schuilplaatjes.....

Cayeux, het stenen strand van Mette, Kai en Nils, die hier vanaf de camping naartoe reden. Kan me helemaal voorstellen hoe ze hier met de stenen gespeeld hebben. Ook is er een partijtje mee naar huis gegaan....altijd leuk, spelen ze nog mee. Via de grijze stenen liepen we richting een plankier langs ontelbare strandhuisjes. Zag er prachtig uit. Bijzonder zo’n strand van grote kiezels.

Groot voordeel, keien stuiven niet. Gelukkig maar, heeft de natuur goed geregeld......

Jammer genoeg kwam er een zeedamp opzetten. Koud....Hotel was helemaal niets...op de kamer konden we niet toeven....wat nu....straten achter de boulevard zagen er niet uit....veel dichtgespijkerd en gewoon leeg...ongezellig en troosteloos. Zelfs de mensen zagen er niet vrolijk uit. We hoorden muziek....een feestzaal...even naar binnen....eten en dansen voor, wat we later hoorden, 75+. Nog even overwogen om op onze loopschoenen ook een dansje te wagen....maar niet gedaan...ze keken al zo....

Maar weer naar het strand....gelukkig zonnetje brak door...en....ergens tussen de strandhuisjes, klein terrasje. Even heerlijk in het zonnetje gezeten tot we konden gaan eten.....

Slapen en donderdag 7 juni weer verder. Cayeux was stenen, maar de wandeling van die dag stond ook in het teken van stenen. Grind, grind, grind....We liepen constant over grind. We zagen grindverwerkingsbedrijven en wisten niet of de stenen allemaal uit de zee kwamen. Of brachten ze de stenen naar de zee? Antwoord kregen we in een cafeetje. De kliffen breken af, stenen in het water, de zee maakt ze door eb en vloed mooi rond. En dit over een kustlengte van zo’n 18 km. De stenen worden verwerkt en over de hele wereld verspreid.....de eigenaar van het cafeetje vond het maar niets....

Zelfs in het natuurgebied stenen....veel vogels en lang stilgestaan bij verschillende sternenkolonies. Wat een kabaal, maar prachtig om te zien.

Toen we Ault naderden en ik foto’s maakte van het stadje, zag ik rommel op het pad liggen, dat ik probeerde niet op de foto te krijgen. Dichterbij gekomen, waren het kartonnen dozen en wat netten. Ik had al de neiging het wat aan de kant te leggen. Zo midden op het pad....Toen zagen we ineens in het midden een (nep)puttertje met hele felle kleuren. Ik wilde een foto maken, maar een “no, no, no madame, no photo” liet me stoppen. Ik keek achterom. Het kwam uit een bestelbusje achter ons....wat zagen we toen....2 netten..... verbonden met een draad die naar de auto liep....een stroper.....nou, ja.....

Ault, begin van de krijtrotsen, ons einddoel van die dag. Een mooie B&B een paar km buiten het stadje, in de bossen. Mooi, maar om te eten toch de wandelschoenen weer aan om ruim een kilometer te lopen...goed voor de eetlust en nadien voor de nachtrust, zullen we maar zeggen....

En zo is het verhaal weer rond. Vandaag van Ault naar Le Tréport en nu zitten we in ons huisje aan een heerlijk roseetje met stokbrood  met camembert.

Morgen een flinke wandeling van ruim 20 kilometer naar Saint-Martin plage. Pittig, maar ach. Lukt gewoon weer....

Vanmorgen vertrokken we bij de B&B tegelijkertijd met iemand met waarschijnlijk de ziekte van Parkinson. Als je zo iemand ziet lopen en worstelen de trap af te komen in de tuin en wij er achteraan met onze rugzak op....wat ben je dan toch gelukkig dat je dit allemaal kunt.....

Liefs en tot het vervolg.