De laatste wandeldag.....

Zondag 10 juni,

Ik loop... en loop...

Soms sta ik stil,

en neem de tijd  

Ik ga vooruit...

vrij naar Bertold Brecht

Met toch wel een gemengd gevoel aan de dag begonnen....onze laatste wandeldag om ons einddoel van deze tocht te bereiken.

We hadden heerlijk geslapen en hebben de dag op ons gemak opgestart. De afstand was niet zo lang....zo’n 15 km.

Tijd om langzaam op gang te komen, hadden we niet, want we gingen meteen vanuit het stadje flink omhoog, het klif op....je weet het, als je aan het strand slaapt, moet je toch weer omhoog, vooral in dit gebied met de krijtrotsen, maar toch....

Het is heel vreemd. Je bent in een badplaatsje met huizen en wegen, het dagelijks leven dus. Je klimt omhoog, staat boven op de rotsen en ben je dan weer wat meer van de rand van de klif af, dus meer naar het binnenland, heb je ook daar weer gewoon wegen, stadjes en velden voor landbouw en veeteelt. Ook weer het dagelijks  leven dus. Alles speelt zich dan 100 meter hoger af....

Heel bewust zijn we met deze laatste dag bezig geweest. De verschillende gebieden: strand, rotsen, bos, velden, stadjes, maar ook waar we op liepen: zand, stenen, grind, asfalt en gras. Wat hebben onze voeten veel verschillende onderlagen gevoeld....en wat hebben ze het goed gedaan....

De verandering in het landschap met de krijtrotsen was ook vandaag goed te merken. Elke keer doemde er weer een nieuwe rotspartij op. Daalden we eerst af, wisten we al dat we ook weer omhoog gingen. Het gevoel van als een berg ergens tegen opzien, was nu wel heel letterlijk. Maar tegelijkertijd ook het weten dat je, als je er aan begint, met kleine stapjes toch ook weer boven komt.....

Menig zweetdruppeltje....

Vandaag voor het eerst onze loopstok gebruikt bij het afdalen. Gaf toch wat extra steun op een smal pad. En dat de laatste dag....

Wat hadden we trek in een kopje koffie, maar er was op de hele route niets te vinden. Als er een cafeetje in een klein plaatsje was, was het dicht. Maar, gelukkig...we hadden water en nootjes....

In de verte zagen we Dieppe al liggen. Raar om te weten dat, als je daar bent, je dan niet meer verder loopt. Dat er dan toch echt een eind komt aan dit “avontuur”, want dat is het toch wel geweest. We hebben zo veel meegemaakt.

Net voor, of eigenlijk “boven” Dieppe stond een kerkje en wat zagen we: ernaast een restaurantje. Rugzakken af en ik ging naar binnen om koffie te bestellen. Ik zag het al, iedereen zat te eten....Dit hebben we in deze 4 weken steeds ervaren. Om een uur of 12 namen wij heerlijk een kopje koffie, maar om ons heen werd breeduit gegeten en gedronken, warm eten met wijn en bier.....ik moet zeggen, aan nogal wat mensen is dit ook wel te zien....Maar, in het restaurantje? Geen koffie, alleen eten!....Rugzakken weer op....dan maar koffie in Dieppe.

Via trappen, door heel kleine straatjes daalden we af, de stad in en kwamen we uit bij de haven.

We waren in Dieppe! 

Eerste cafeetje....koffie....ondanks dat het wel de kleur, maar niet de sterkte van koffie had, smaakte het prima. We keken eens om ons heen, hier in Dieppe....Natuurlijk zag niemand wat wij voelden....het was heel bijzonder....kleine 4 weken lopen en dan nu hier....

Rond de haven gelopen richting ons hotel. Hier blijven we 2 nachten en misschien nog langer....het spoorwegpersoneel staakt dinsdag en woensdag....morgen maar eens informeren....en als het zo is, hebben we heerlijk de tijd de tocht, voor we naar huis gaan, te laten bezinken en na te praten over alle ervaringen.

We zullen het zien.....

Lieve groetjes van ons uit Dieppe.