Bijna bij het eindpunt….

Het is vrijdag 22 september en we zijn in Vila do Bispo. Ik weet dat ik de tijd niet terug kan draaien, maar ik ga het toch proberen…

Woensdag 20 september.

Al weer met stralend mooi weer opgestaan. 
Om kwart over 9 gestart met lopen. Het startpunt van de route lag in het oude gedeelte van de stad, dus meteen naar “boven”. 
De wandeling liep van Aljezur naar Arrifana en was prachtig. Wel zwaar, want er moest flink geklommen worden. We liepen erg hoog en hadden prachtige uitzichten. 
Heel bijzonder was dat we een klein soort dorp passeerden met allemaal rode huizen, maar het leek een soort spookdorp. Er was totaal geen leven. We hebben er rondgelopen en het leek een soort vakantiepark. Een parkeerplaats met oplaadpalen voor elektrische auto’s, een leeg zwembad en als we naar binnen keken prachtige huisjes. Een boer gebruikte er nu een aantal om hooi op te slaan. Verder gebeurde er niets. Wat een kapitaalvernietiging. Maarten wilde al een berichtje sturen naar Roompot….wie weet kunnen  zij er iets mee….
In het vorige verhaal had ik al verteld dat de vegetatie zo anders is als in het binnenland. Veel meer groen. Maar ook de lucht is anders. Je voelt gewoon dat het zeelucht is, voelt ruim en geeft ruimte. Het is net of je het ook ruikt….

Het bleef heel de dag klimmen en dalen. Altijd uitkijken hoe je loopt en waar je je voeten neerzet, maar wel mooi. 
Zomaar uit het niets kwamen we langs een “weide” met alpaca’s. Leuke dieren en opvallend was dat ze allemaal stoïcijns dezelfde kant opkeken. Toen er 2 mensen aankwamen en de wei ingingen, begrepen we het. Ze stonden op de uitkijk en wachtten tot ze eten kregen…

Nu kwamen we op een punt waar we de route aan gingen passen. We liepen eerst langs het guesthouse waar we vanavond slapen. Het ligt namelijk nogal ver buiten het stadje en vandaar lopen we verder de route naar Arrifana. Op weg naar het guesthouse liepen we langs een aardbeienbomen plantage. Bijzonder toch die bomen….bij ons moet je op je knieën om ze te plukken, hier hangen de aardbeien in bomen….

Bij het guesthouse hebben we onze loopschoenen omgeruild voor sandalen om het laatste stuk van de route te lopen. Naar  de kust. We hadden toen we daar aankwamen al zo’n 17 km gelopen en moesten er nog 3 lopen, terug naar onze slaapplek.
Máár, eerst genieten van het uitzicht op de zee en de kliffen. Prachtig. We hebben een klein cafeetje opgezocht. Niet meteen het eerste aan de kust, want daar was het heel druk. Wij zijn net iets verder gelopen en daar was het heerlijk rustig. We hebben daar echt zitten chillen….die blik over de oceaan…de rust…geweldig!

Met moeite hebben we ons los kunnen maken van dit schouwspel. Er stonden nog wat kilometers te wachten. Gelukkig konden we in de buurt van ons onderkomen een hapje eten. De afsluiting van een mooie wandeldag.

Donderdag 21 september.

Heerlijk geslapen en weer verder! 
We weten soms de dagen niet meer en we weten ook niet meer waar we allemaal geweest zijn en wat we gezien hebben. We zijn nu al bijna 4 weken op stap, telkens ergens anders. Onvoorstelbaar! 

Vandaag een reisdag naar Carrapateira. Komt goed uit want het miezerde. We gaan eerst met de bus naar Aljezur. De tijd wisten we niet helemaal precies, dus op tijd naar de bushalte. De bus kwam er aan. We stapten als enigen in en zaten ook alleen in de bus. Toen we al een tijdje gereden hadden leek het of we weer op bekend terrein kwamen…klopte. Hij had een rondje gereden en pas na die ronde was het de bedoeling dat we in zouden stappen. Maar omdat het regende had hij ons al meegenomen….”same price!”….heel vriendelijk. Ook kon hij ons informatie geven over hoe verder, van Aljezur naar Carrapateira. 

In Aljezur op bekend terrein en niet voor te stellen…wie zagen we daar…Laith. De derde keer dat we hem tegen kwamen. Het ging nu minder goed met hem. Hij was in het ziekenhuis geweest, want veel pijn in zijn voet en onderbeen. Bleek een peesontsteking te zijn. Het was ingetaped en rust was de enige remedie. Maar hoe als je op loopvakantie bent? Ik weet er alles van. Hij had nog verder gelopen, maar nu strompelde hij. Het ging echt niet meer. Hij reisde nu verder richting Lagos. Poging om eerder terug te vliegen naar Koeweit was geen optie, dus hij moest wachten tot begin oktober. Erg sneu. Nog een laatste groet en hij vertrok met de bus, eerst richting Sagres….erg sneu!

Wij moesten nog even op de bus wachten en hadden nog tijd om in de markthal te kijken. Altijd mooi om te zien. De vis, de groenten, het fruit en de streekproducten. Bij het schoonmaken van de inktvissen, spoot ineens een straal inkt tussen het schort en de kleding van een van de schoonmaaksters. Met een waterstraal moest ze het weg zien te krijgen…is niet zo maar iets, inktvis schoonmaken…

Ook in deze bus niet veel passagiers. Wij en nog een echtpaar, 2 Duitse wandelaars. Zij reden meteen door naar Vila do Dispo. De vrouw had een band om haar knie en kon niet veel meer lopen. Ze wilden alleen de laatste etappe nog lopen….pfff….erg vervelend als je zo moet lopen….

Als je zo een dag met de bus reist, zie je veel wandelaars, die een stuk met de bus gaan en de route inkorten of een dag overslaan…wij zijn dus niet alleen….

Aangekomen op de plek van bestemming het Hostal do Mare opgezocht. Niet ver van het busstation. We hebben een familiekamer met badkamer. Heel fijn, want hier zijn veel slaapzalen of gedeelde badkamers….heeft de organisatie goed geregeld!

En de middag? 

Plan was een rondwandeling van zo’n 5 km naar het strand. Het miezerde, maar misschien werd het beter….paraplu mee en op pad. 
Werd het beter? Nee, onderweg werd de miezer steeds harder en bovenop het “duin” zijn we bij een restaurantje gaan schuilen….
Jammer, want het was een heel mooi duingebied. We zagen de vetplanten weer, die we eerder ook gezien hadden, maar ook prachtige agave planten. 

In het restaurant keken we uit op de zee en de kliffen, maar alles was grijs, de zee, de lucht, de rotsen kon je haast niet onderscheiden. Wat een verschil met gisteren….de zee blauw, de lucht blauw…de Portugezen zijn erg blij met de regen. Alle beetjes helpen tegen de droogte. 
Het ging steeds harder regenen. We zijn nog blijven zitten en hebben er maar gegeten. Samen een prima tuna salade en een schaaltje friet. Droog werd het niet. De rondwandeling lieten we maar zitten…de zelfde weg terug naar het hostel! 
Op de terugweg leek het of de natuur dit buitje erg fijn vond….alles leek ineens groener en het leek frisser te ruiken….
Goed voor de natuur dus, zo’n regendag. 
Jammer voor ons? Nee, hoor. We hebben al zo veel mooi weer gehad…hier snakken ze naar regen….

Terug in het hostel ons laten opdrogen en de blog bijgewerkt. 
Toen het verhaal klaar was en de foto’s erop stonden was het 9 uur. We hadden nog steeds geen trek! We zijn teruggegaan naar het koffie en eettentje van vanmorgen en hebben daar gezeten. Lekker zitten genieten van 2 portjes, flesje water en een flink stuk cake. Voor ons genoeg voor de nacht.
Morgen weer een wandeldag….

En zo heb ik de tijd weer aardig “ingehaald”en is het vrijdag 22 september geworden.

De nacht was geen ontspannen nacht. 
Kwam het omdat ik de volgende dag jarig was….
Kwam het omdat ik tot lang had zitten typen en erg veel in mijn hoofd had…
Kwam het omdat ik zonder reden aan  de verkeerde kant van Maarten in bed lag….
Kwam het omdat ik eigenlijk geen slaap had…

Ach, een nacht minder slapen is ook zo erg niet. We hebben nog gelachen omdat we naar elkaar konden seinen. Als je op het matras tikte, ging het geluid via de veren naar de ander die dit geluid ontving. En zo deden we dit heen en weer….erg flauw, maar als je niet kunt slapen….
Toch maar van kant geruild en het slapen ging beter op mijn eigen plekje….

Vanmorgen al de nodige felicitaties. Erg leuk en heel erg bedankt allemaal. Het ging de hele dag zo een beetje door. Ver weg, maar toch jarig! Voor de kinderen en kleinkinderen helemaal gek. We zijn nu al bijna 4 weken weg en zij missen ons en wij missen hen….🥰

Vanmorgen na het ontbijt door een taxichauffeur stukje op de route gebracht. De route van vandaag ging naar Vila do Bispo.
Hij kende de plek van afzetten, want hij bracht er vaker wandelaars naar toe…. 
Het weer was weer opgeknapt en prima om te lopen. 
Een hele mooie tocht, beginnend in het dal. Meteen het bos in, prachtig groen, rustig en stil. We hoorden alleen de vogels. Even werd de rust verstoord door een zevental motorrijders die dit gebied door crossten. Ze passeerden ons heel rustig. Ze gaven elkaar het signaal rustig te rijden en groetten ons… prima! We liepen door een bos van aardbeienbomen, zo bijzonder.
Zo zou ik wel door willen lopen.
 Je weet dat dit niet kan, we gingen weer omhoog, een korte, maar heel steile klim. 
En boven…liepen we niet meer tussen de bomen, maar boven de bomen. Prachtig. Een hele tijd bleven we op de hoogvlakte lopen…nu geen vogels die fluiten, maar we hoorden het gezoef van de wieken van de windmolens. Ze staan op deze hoogte.

Van de aardbeienbomen kwamen we nu in een bos van dennenbomen. 
Even gerust bij een eco werkgebied. Plan voor het creëeren van natuurgebieden voor dieren en planten. Er werd bijvoorbeeld een poel aangelegd. Alles voor de diversiteit. 
Er was ook een mooie onverharde weg aangelegd, die overging in een zandpad. 
We naderden Vila do Bispo. De route liep tot bij de kerk.
Er is een parkje met een terras behorend bij een klein restaurant.
Bekend gebied. Hier waren we 9 jaar geleden ook met Henk en Ria. Op dat terrasje hadden we heel smakelijke sardines gegeten. Er is niets veranderd. Dezelfde mevrouw staat nog in het restaurant en ze kent nog steeds geen Engels….Het menubord is hetzelfde en hetzelfde staat erop. De tijd heeft hier stil gestaan. 
De wegwijzer met de richting naar Cabo de Sao Vicente staat er ook nog op dezelfde plek! Hier werd ook het idee geboren om dit als einddoel van onze tocht te nemen…

Ons hotel staat ook aan het plein en dit wordt onze laatste overnachtingsplek. Een prima kamer, waar we ook buiten kunnen zitten.  
Maarten heeft een flesje wijn gehaald en we gaan zo lekker buiten zitten. Even toasten…
Vanavond eten bij het restaurant op het plein. Komt helemaal goed.

En dan ons voorbereiden op écht de laatste wandeldag. De dag dat we ons einddoel gaan bereiken, het zuid west puntje van Portugal. En niet zomaar een afsluiting. Er wacht ons een warm welkom. Jasper, Femke en Nika, die al een week in de Algarve zijn, wachten ons daar op! Samen met hen blijven wij ook nog een week in de Algarve. Is dat niet een geweldig slot? Jasper had graag zijn zussen er ook bij gehad , maar met school, overnachten en vliegen werd dat een te grote “operatie”…..na die week gaan we ze zeker een extra dikke knuffel geven…

Morgen gaat de rugzak op, want bagagevervoer hebben we dan niet meer. Het weten dat Jasper, Femke en Nika bij het eindpunt staan zorgt er zeker voor dat de rugzak minder zwaar weegt…

Jullie horen ervan!