De moed van elke stap….

De dagen vliegen voorbij. Elke dag weer stukje verder op onze route. 
Hoe waren de afgelopen dagen? Ik kan niet anders zeggen dan geweldig!

Aan het begin van deze wandeldagen hebben we een van de wensen van onze kinderen voor onze tocht nog maar eens bekeken. Een klein stukje hout met een mooie spreuk:
“Jullie weg vind je op geen kaart. Het toont zich in de moed van elke stap” xxx M N M J 

Toen we op zondag 17 september uit Odemira vertrokken was de bestemming die dag Sao Teotónio. Een taxi heeft ons een eindje verder op de route afgezet. Hij kende dit punt, want hij bracht hier vaker wandelaars heen…we zijn dus niet de enigen die de route inkorten als hij erg lang is.

Om 10 uur liepen we al weer, prachtig mooi weer, maar wel veel wind. Over een prachtige weg, door het groen…kurkeiken, gewone eiken en ander groen. De bossen met de kurkeiken zijn zo mooi….en overal die geschilde basten….
September, ook hier de tijd van de vruchten en de zaden. Je zou het niet zeggen, maar het is ook hier herfst. 
Af en toe wat kleine klimmetjes, maar na een  riviertje met een beetje water begon het wat serieuzere klimmen met prachtige uitzichten.
We kwamen weer in de eucalyptus bossen. Eerst vond ik de wind wel fijn, omdat het wat verkoeling gaf tot Maarten zei dat hij niet zo blij was met de harde wind. Hij dacht aan het gevaar van bosbrand. Zon en harde wind en de brandgevoelige eucalyptusbomen…ik had daar helemaal niet over nagedacht, maar ik liep nu wel ineens anders door de bossen….
Hadden we al cactussen in het wild gezien, we passeerden een kwekerij van cactussen. Ze kweken ze voor de vrucht, de cactusvijg. Als hij rijp is rood van kleur.

Snel daarna bereikten we Sao Teotónio. Via een flinke klim, kwamen we door de Indische wijk het plaatsje in. Er wonen veel Indiërs in Portugal. In eerste instantie om op het land en in de fruit teelt te werken. Maar wat gebeurde? Als ze genoeg verdiend hadden kosten ze een huis en gingen dat voor veel geld verhuren. Ze zetten restaurants op gingen zo hun eigen wijken vormen. De Portugezen zijn er helemaal niet blij mee. Ze zijn bang dat hun eigen traditie in gevaar komt…

Vlak voor onze eindbestemming zagen we bomen met kleine gele en rode vruchtjes. Geen idee wat dit waren. De eigenaar van de blauw witte huisjes, waar we sliepen maar eens vragen. 
En wat bleek: het zijn madrones, de vruchten van de aardbeienboom. Wil (Zweemer) had ons al eens verteld dat ze op Sardinië groeiden, maar we hadden er nooit van gehoord en nu blijken ze hier ook te groeien. 
Ze worden hier gekweekt om er likeur van te maken, vanwege het hoge suikergehalte. Tegenwoordig worden ze ook steeds meer gegeten als vers fruit…

Aan de praat met de eigenaar kwam het over het weer en de wind. Maarten zijn gevoel was niet verkeerd geweest. In augustus was hier nog een hele grote bosbrand geweest. Hij liet beangstigende foto’s zien van pikzwarte lucht achter zijn huisjes. De wind stond voor hem gelukkig richting de kust en zijn huisjes bleven gespaard….

We zitten niet ver van de kust en de volgende dag zullen we die bereiken….

Maandag 18 september 

Weer een nieuwe wandeldag? Nee, een ander plan. We nemen een taxi naar Odeceixe. Van daar lopen we naar de kust (Praia de Odeceixe) en gaan een dag van het strand genieten….

En zo gebeurde. 
Met de taxi reden we door het gebied waar de bosbrand was geweest. Kilometers lang. Een in en in triest gezicht. Zwart en kaal en bomen met bruin loof. Toch zijn de Portugezen er aan gewend, ze vinden het erg, vrezen vooral voor hun huizen en weten dat de natuur weer herrijst. 
De verwoesting liep door tot achter Odeceixe. De verkeersweg was de buffer om het vuur buiten het stadje te houden. Zullen ze vast heel blij mee zijn geweest…

Odeseixe is een heel klein plaatsje, waar de route van de Rota die helemaal langs de kust loopt en de route die door het binnenland loopt samenkomen. Van hieruit is het één route naar het eindpunt. In dit stadje dus veel wandelaars. 

Onze strandmiddag was geweldig. De rotsen, de blauwe lucht, de zee, de branding, de golven die met de vloed steeds hoger werden. Heerlijk!

Nog een uurtje teruglopen, onder de douche en terrasje zoeken. Eerst wat gedronken en zitten schrijven in mijn dagboekje en toen het wat later werd hebben we er ook gegeten. Als het kan proberen we Portugees te eten, vaak vis. Zo ook hier. Samen een gegrilde zeebaars. Smaakte voortreffelijk. Als toetje samen Portugese zoetigheden, allemaal stukjes cake van vijgen, wortel, amandel, pompoen en zoete aardappel. Een rood portje erbij maakte het compleet. De ober hield ook van een portje. Als mensen de rekening vroegen kregen ze een klein glaasje port van de zaak. Als hij toch met die fles rondliep, vulde hij zijn eigen glas, dat ergens in een hoekje stond, ook meteen. En er zaten best veel mensen die er gegeten hadden en de rekening vroegen…..hij werd steeds vrolijker.

O, ja. Nu ik over de zeebaars schreef, dacht ik nog even aan de garnaal. Hij hing aan zijn spies niet op onze tafel, maar bij onze buren…wij hadden hem misschien wel opgegeten….

Na deze heerlijke dag van gisteren en een goede nacht werd het

Dinsdag 19 september.

Vandaag voerde  de route ons naar Aljezur. We zijn nu in de Algarve. Aan de kust, weer een heel andere streek, andere begroeiing. Wat groener, heidegebieden, niet meer de kurkeiken bossen. De kurkeiken staan er nog wel, maar niet meer op die grote schaal. De eucalyptusbomen nog wel. Je ruikt ze als je er door loopt, net als de dennenbomen. Is het ook vlakker? Nee, dat niet. Het klimmen en dalen ging gewoon door!

Na de laatste lange afdaling….voetje voor voetje…naar het dal. We dachten dat we er waren, maar we moesten toch nog klimmen naar het oude gedeelte van Aljezur met smalle straatjes, kerkje en de ruïne van een kasteel. Vandaar afdalen naar het nieuwe gedeelte van de stad, waar ons hotel was. Onze kamer was nog niet klaar, dus eerst een terrasje gezocht. Zelfs in de stad moet je nog klimmen. Naast de kerk een terras, waar het goed toeven was. De klok van de kerken hier slaan heel bijzonder. Een kwartier na het hele uur slaat hij 1 keer, na een half uur 2 keer, een kwartier voor het volgende hele uur 3 keer en op het hele uur 4 keer plus het aantal uren van de tijd. 
Het was nog te vroeg om te eten dus terug naar het hotel om later de klim naar boven nog maar een keer te maken naar hetzelfde terras/restaurant. Wat zal het raar zijn om in Goes zonder klimmen gewoon naar de stad te lopen. 
We konden nog buiten zitten, een beetje in de buurt van de barbecue. Dus gaf nog wat warmte. Overdag is het warm, naar ‘s avonds koelt het snel af. Haast alle restaurants grillen hun vlees en vis op de barbecue. Heel smaakvol.

Die avond op tijd naar bed want de volgende dag een route van 12 km. Lijkt niet zo lang, maar in het klimmen en dalen gaat veel tijd zitten. We willen rond 9 uur starten met de wandeling.

Of dat gelukt is. Wij weten het want we zijn al een paar dagen verder. Morgen volgt de rest….