Odemira….en de garnaal…

Odemira…een verhaal apart.

Aangekomen in Odemira hadden we het hotel snel gevonden. De ingang iets minder snel. Als je voor het hotel stond was rechts de eetzaal waar je via buiten naar binnen kon en links de pastelaria, waar koffie geschonken werd en allerlei brood en koeken verkocht werden. Ook deze kon je niet van binnenuit bereiken.
Klein gangetje naar de balie van het hotel. Niemand kende Engels, behalve de baas, maar die was er even niet. Met handen en voeten pratend kregen we de sleutel van onze kamer. Zag er netjes uit, maar onvoldoende WiFi. Omdat we er 2 dagen waren, beetje lastig. Met onze telefoon in de hand gekeken waar de WiFi het beter deed. Aan de andere kant van de gang. Deze kamer was ook vrij, dus we verkasten daarheen….
Later bleek dat we de enige gasten waren….

Onze sandalen aangedaan en aan de wandel, of we dat nog niet genoeg gedaan hadden….
We zijn naar “boven” gelopen, naar een wijk, wat later bleek de”oude stad” te zijn. Vroeger had er een kasteel gestaan. We hadden een prachtig uitzicht over de stad en wat zagen we in de verte? 2 Portugese molens met wieken, dus nog intact. We hadden al wel de stenen onderstukken van de molens gezien, maar dan zaten er geen wieken meer aan. 
Misschien iets om de tweede dag hier ze te gaan bezoeken….

Zomaar dwalend door de smalle straatjes, kwamen we bij een cafeetje terecht, écht voor de locals. Daar hebben we op het terras een biertje gedronken en genoten van het uitzicht en het hele gebeuren hier bij het café. 
Het werd tijd om te gaan eten. Op internet restaurant gevonden in een parkje. Nu er nog zien te komen….zoeken, zoeken, zoeken…al die straatjes lijken op elkaar. Een leuk restaurant, licht en leuk ingericht en gerund door jonge jongens. We zaten er in eerste instantie alleen. Later kwam er nog een gezin. Het eten was prima! De sfeer heel goed…

Nu het hotel weer opgezocht voor de nacht. 
Een waardeloze nacht! 
Wat een herrie beneden. Constant schuiven van stoelen, heel hard gepraat….en dat ging maar door. Eerst dachten we dat ze de eetzaal in orde maakten voor het ontbijt van morgen, maar dit duurde wel erg lang. 
Om kwart over 12 heb ik wat kleren aangeschoten en ben naar beneden gelopen om te kijken wat er gaande was. 
Ik moest uit het hotel naar buiten om naar binnen te kunnen kijken in de eetzaal….er waren een paar vrouwen bezig de zaal te versieren voor een feest. En zoals haast alle Portugezen praten…zo hard…net of ze altijd discussiëren of ruzie hebben. 
Toen ik voor het raam stond zag één van de vrouwen me en dacht zeker dat ik naar binnen wilde, want ze zwaaide met haar arm en schudde met haar hoofd. 
Ik wist nu wat er aan de hand was, dus maar weer naar bed…niets aan te doen….nu weer naar binnen. Ik had wel een sleutel, maar had geprobeerd de deur op klein kiertje te laten staan…natuurlijk was hij dicht gegaan…hoop geschutter met de sleutel…en opeens kwam er iemand door een luikje onder de balie naar de deur en deed hem voor me open. 
Op het zelfde moment kwam van de andere kant een jongen van een jaar of 12 de trap oplopen en probeerde uit te leggen wat er aan de hand was. Ik begreep dat zijn broertje de volgende dag jarig was, dus vandaar dat versieren. Hij zei nog wel sorry…

Tot 2 uur heeft dit versieren nog geduurd en val daarna maar weer eens meteen in slaap…

De volgende ochtend werden we om 9 uur wakker….snel aangekleed en aan het ontbijt…in de  versierde eetzaal….
De baas kwam vragen hoe het met ons ging. Na ons verhaal, bood hij zijn excuses aan en vond het erg vervelend. Hij sliep en wist van niets. Degene die jarig was, was zijn zoontje, die 4 jaar werd. Degene die aan het versieren was, was zijn vrouw, met wie hij later een flinke discussie had….Dit hotel is echt een familiebedrijf en ze wonen er ook met elkaar. Het gezin, een moeder en een oom…

De vier Belgische vrouwen zagen we ook weer. Ze zaten bij de pastelaria bij ons hotel te ontbijten. Het ging iets minder met ze dan de eerste keer. Een had last van haar achillespees, een andere had 2 pijnlijke tenen en had zelfs nieuwe loopschoenen gekocht…ze hadden nu veel rustdagen en taxi vervoer. Zo nodig liepen ze op pijnstillers. 
Wat zijn wij dan gelukkig met ons lopen…geen pijntjes en waar we heel blij mee zijn…de kortere afstanden!

Die dag gingen we ons wagen aan een klim naar boven, want de molens staan boven op de berg. 
Maar…meer dan de moeite waard. 
Prachtige molens. Een van de molens (uit 1874) draaide en wat een geluk, de molenaar was er. Hij riep ons binnen en heeft ons alles laten zien. Geweldig! 
En dan het uitzicht boven op de berg. Prachtig.

Terug naar beneden langs de andere kant van de stad en we kwamen weer terecht in de oude, kleine straatjes van de dag ervoor. 
Wat is het dan heerlijk zomaar door die straatjes te lopen, beetje kijken, niet haasten. Gewoon maar kijken waar je terecht komt…

“Beneden”  gekomen, liepen we in de buurt van het hotel en het feest van de 4 jarige was inmiddels in volle gang. Er stond een trampoline en een opblaas kasteel en er liepen heel veel kinderen en grote mensen rond….

Voor het eten nog even terug naar het hotel. De baas zag ons en we moesten zeker even een borrel mee komen drinken. 
We konden ook gerust taart of cake pakken…de hele eetzaal stond vol! 
De borrel hebben we gedronken en daarna zijn we gaan eten in een klein Portugees restaurant. Gegrilde sardines, buiten klaargemaakt op de barbecue. Heerlijk. We eten veel vis hier in Portugal.

Terug naar het hotel en om half 12 was alles stil. Net ervoor moesten de jongens stoppen met voetballen…het opruimen zou vast de volgende dag verder gaan…wij konden in ieder geval lekker slapen…

Toen we de volgende dag op tijd wilden ontbijten om vroeg te gaan lopen, was alles nog dicht. Het feest was wel geëindigd, maar het was overal nog een rommel. De pastelaria ging niet open…de eetzaal was nog niet te gebruiken. En iedereen was nog in diepe rust….
We stonden voor de deur, toen de baas tevoorschijn kwam met een slaperig hoofd. De deur deed hij voor ons open. Hij ging het ontbijt voor ons verzorgen in de pastelaria en deed dat met veel verve. 
Nog over van alles met hem gepraat en na een prima ontbijt en bedankje zijn wij op pad gegaan….

Odemira zullen we niet snel vergeten….wel met een glimlach…

Want Odemira, ook de plaats van het verhaal van de garnaal….

De garnaal.

Waar is de tijd dat ik klein was en spartelde met mijn broertjes en zusjes in de diepe zee. Waar we speelden, plezier hadden en dachten dat het altijd zo zou blijven. Waarom zou er iets veranderen…..
Ik wist toen nog niet dat alles anders zou worden. 

Op een dag, ik weet het nog goed, werd ik met nog  een paar van mijn familie door iets opgetild uit het water. 
Eerst vond ik het best leuk, maar dat veranderde toen ik door grote handen in een bak werd gegooid. Wat gebeurde er?
Waar ging ik heen? 
Na veel omzwervingen, waar ik eigenlijk niet meer zo veel van weet, of wil ik liever niet meer weten, kwam ik in Odemira terecht. 
En daar moest ik mij wel in mijn lot schikken. 
Ik lag in de keuken van, wat ik later hoorde van mijn mede lotgenoten, een Portugees restaurant. 
Ik zou opgegeten worden…. 
Ik zou gekookt worden en aan een spies gehangen worden. Moet je toch niet aan denken….
Wat ik nu nog hoopte was dat ik zou smaken. Dat mijn eter van mij zou genieten…

Ik ging als eerste aan de spies. Betekent wel dat je als laatste aan de beurt bent. Weer sloeg het noodlot toe. De eter had geen trek meer. Ik hang hier nu nog. Niet opgegeten en in gezelschap van een stukje vlees, waar ik helemaal niets mee heb….
En nu? 
Het stukje vlees vertelde dat we niet weggegooid worden, maar als voer naar de varkens gaan. Varkens? 
Ik kreeg weer wat hoop….
Nu is mijn hoop dat ik in een gerenommeerd restaurant in Frankrijk als een deel van een varkensoor of varkensneus met smaak opgegeten wordt…..