De vrije natuur….

Het is zaterdag 16 september.

We zijn in Odemira en hebben een rustdag. En wat doe je op een rustdag? Heel veel….maar daarover later. Hoe waren de afgelopen wandeldagen?

Donderdag 14 september.

Na weer een goede nacht slapen in Vendaval hebben we tijdens het ontbijt nog even nagepraat over gisteravond. 

De ruitergroep was gearriveerd, een meidengroep uit de VS en Canada en een “echte” cowboy, ook uit Canada. Een man met een cowboyhoed, grijs haar en een paardenstaart. Hij leek te zijn blijven hangen in de jaren zestig en had heel veel verhalen. Als iemand wat ging vertellen nam hij het over met een eigen verhaal….je merkte nu al dat de deelnemers van de groep liever niet bij hem gingen zitten…

Bij het avondeten zat de groep binnen en wij hadden een tafeltje buiten.
Tijdens het toetje kwam een begeleider, een man uit India, naar ons toe voor een praatje. Hij zag ons puzzelboekje (sudoku) liggen en zei dat hij er erg goed in was en het supersnel kon….hij had een systeem…oké….ga je gang…hij pakte moeilijkheidsgraad 2 en ging voortvarend van start. Snel, snel, snel….maar fout. Wat een lol! Zijn naam onder de sudoku en met een “see you later” zocht hij zijn slaapplek op. 

Na het ontbijt de rugzak klaargemaakt voor vervoer en onze wandelrugzak ingepakt. We werden  naar Cercal gebracht voor de volgende etappe naar Sao Luīs. Na afscheid en bedankje voor het geweldige verblijf, kopje koffie en de taxi naar Sao Luīs genomen. De etappe van vandaag was te lang om te lopen met deze warmte. Op de weg erna toe was het niet mogelijk om met de auto een punt op de route te vinden waar we wel konden starten. Dus naar het eindpunt en teruglopen zover we wilden.

De taxi bracht ons over het laatste stuk onverharde weg naar het paradijsje van José…onvoorstelbaar.
Helemaal midden in de natuur.
Gezellige kamers in blauw witte huisjes, een zwembad met zout water, natuurlijk en geen chloor….waarom zouden we nog lopen met deze warmte….

Het was geen straf nog even te wachten tot drie uur. De ergste warmte is dan voorbij en we wilden een “berg” van 381 meter beklimmen, de Serra di Sao Domingo.
Het eerste deel van de tocht ging al wel omhoog, maar toen kwam de échte klim. Menige zweetdruppels, maar eenmaal boven konden we genieten van een prachtig uitzicht.
Als je naar boven klimt, moet je ook weer afdalen en ook dat kost energie. Opletten waar je je voeten neerzet, vooral met losse steentjes…stokken helpen dan heel goed!

Beneden stadje in, op zoek naar een cafeetje…biertje zou smaken…En wat kregen we bij het bier? Lupinebonen. We hadden het al vaker gezien, maar wisten niet wat het waren. Het zijn de bonen uit de peulen van de lupinen. Ze worden ingelegd in het zuur en als snack gegeten. Je bijt op de boon, perst de boon uit het velletje en eet de boon op. Ze schijnen erg gezond te zijn. Een middel tegen al onze welvaartskwalen…..lekker? Ach, hoe is het vaak met producten die heel gezond zijn….

We bleven tot het eten in het stadje.

José had ons een tip gegeven voor een Portugees restaurantje en heeft het voor ons gereserveerd. Het was voortreffelijk. De eigenaar bediende, zijn vrouw en moeder kookten en dat konden ze prima. Heel vaak zie je hier in Portugal die familiebedrijfjes.
Nu moesten we in het donker de weg nog terugvinden naar het “optrekje” van José, maar als echte scouts vonden we ons pad….

Na een goede, rustige nacht werd het vrijdag 15 september, weer een nieuwe wandeldag.

En hoe kun je je dag beter beginnen dan uit je bed meteen in het zwembad te duiken…Ontbijt, tas was al opgehaald, taxi werd besteld en afscheid genomen van José, een markant figuur. Een “vrijbuiter” die zich van niemand wat aantrekt en zijn eigen gang gaat.
Vertelde niets met WiFi en telefoons te hebben. Hij had een mobiel, maar deed er niets mee…en foto’s? Hij had er misschien 20 op zijn mobiel staan. Hoezo foto’s ? Wat je ziet neem je op in je geheugen. Je kijkt en onthoudt het. Ook geen gedoe wat je met al die foto’s moet doen….hij had het van zijn moeder geleerd en hield het in ere.
José leeft zijn eigen leven met vrienden en familie. Vertelde in de Coronatijd een prima tijd te hebben gehad. Hij vormde een soort commune met zijn vrienden. Ze maakten met elkaar muziek en klusten wat aan het huis en de onderkomens. 

Twee zoons liepen er ook rond. Wellicht nemen zij later ook dit bedrijf over….

De taxi bracht ons naar de Ponto de Sol, een brug over de rivier de Torgal, maar geen water te zien….
Op aanraden van José deden we eerst een rondwandeling. Ene kant van de rivier…oversteken door doorwaadbare plek….maar wij hoefden onze sokken en schoenen niet uit te doen…langs de andere kant weer naar de brug.
Een wandeling, zo rustig en stil. Geen mensen tegen gekomen. Door het groen van bomen, kurkeiken, eiken en andere loofbomen en struiken (bramen, bessen). Opvallend dat alles hier zo groen was, terwijl het eigenlijk zo droog is…

Terug bij de brug de route opgepakt.

Dachten we even zo laag en vlak te blijven lopen…die gedachte was zo weg….daar gingen we weer…klimmen, klimmen, klimmen tot waar het weer kaal werd….wel weer prachtige uitzichten. 

Opeens sprongen er op ons pad 2 marters de struiken in en toen we erg hoog liepen kwamen we echtpaar bok tegen…

Voor ons ineens een rivier, de Rio Mira, die ook langs ons eindpunt van vandaag stroomt, Odemira.

Nog een laatste klim en afdaling en we liepen het stadje binnen. De temperatuur op het groene kruis bij een Farmacia  wees 32 graden aan!
Tijd voor een colaatje in de schaduw.

Nu op zoek naar ons hotel voor 2 nachten. 

Wat we daar beleefd hebben, schrijf ik in het volgende verhaal…..