Een bijzondere ontmoeting….

Het is zaterdag 9 september en we zijn nog in Peniche. Zitten op dit moment op een balkon van een huisje in een wijk gebouwd op de rotsen. We kijken via een klein straatje op de zee. Bij toeval zijn we hier gisteren, tijdens een wandeling langs gekomen. We zagen dat er kamers te huur waren. We konden terecht. Helemaal prima. Weg van de toeristen, geen auto’s want die kunnen hier niet komen. Alleen Portugese smartlappen op een radio, het fluiten van een kanariepiet, de zeemeeuwen en het geluid van de zee…Na 2 dagen hotel heel bijzonder om hier te zijn. Een heel andere wereld.

Ons plan om Lissabon te bezoeken is veranderd. 
We blijven tot maandagmorgen in Peniche. Reizen via Lissabon door naar de startplek van onze looproute. Peniche is wat kleiner en wat rustiger. We kennen inmiddels een beetje de verschillende wijken en plekken, waar het druk en rustig is. Fijn om hier te blijven.

Tussen 4 september en vandaag zitten heel wat dagen. Ik ga proberen jullie mee te nemen door die dagen.

Maandag 4 september.

We gingen Praia de Mira weer verlaten. Een badplaats, maar niet zo’n sfeervolle. Veel oude, slecht onderhouden huizen. Een beetje rommelige stad. Een heerlijk ontbijt bij een bakker, waar we niet de enigen waren. Je moest wachten op een plaatsje.
Op een pleintje afgesproken met een taxichauffeur. Hij zal ons naar het busstation  brengen. Toen Maarten voor me liep zag ik mijn loopschoenen, die hij op zijn rugzak had gebonden. Beter om de komende dagen met reizen op sandalen te lopen.  Na de warmte van de dag ervoor veel rode plekken op mijn benen en zo zakt dat wat eerder af….

De paraplu’s moesten tevoorschijn komen. Niet van die mooie gekleurde als in Agueda, maar ja…..
De taxichauffeur was mooi op tijd en heeft ons naar Mira gebracht. Daar was niet veel te beleven door het sombere weer. 
Bij het busstation raakten we aan de praat met een backpacker uit Koeweit, ook op loop vakantie langs de Portugese kust. Hij had heel veel vragen aan ons over het reizen, het lopen, onze rugzak en de spullen die we bij ons hadden. Het was de eerste keer dat hij dit deed. Toen de bus kwam ging het geanimeerde gesprek in de bus verder. Gelukkig zaten er maar weinig reizigers in de bus….
Na een uurtje kwamen we aan in Figueira da Foz. Gezamenlijk de stad in gelopen. Met de regen zag het er wat troosteloos uit. Laith, de man uit Koeweit, ging naar een hostel en wij liepen nog wat verder naar onze B&B. We spraken af die avond met elkaar te eten. Gezellig!

Onze B&B was niet zomaar een B&B. Hij heette Puzzle Suites en het was één en al puzzel. Klein, groot en heel groot. Overal waar je keek. Geweldig hoe je van je hobby zo iets moois kan maken. Alle puzzels had de eigenaar zelf gemaakt en in de Coronatijd samen met vrienden…..super! Als je om je heen keek zag je telkens weer wat nieuws, ook 3D puzzels en voorwerpen….alles van puzzelstukjes.

Ondanks de regen toch naar het strand en de vuurtoren gelopen. Zo’n strand hadden we nog nooit gezien. Heel groot en op het eerste stuk van het strand speelvelden, zwembadje en een voetbalveld. Het echte zand en de zee kon je haast niet zien….

Het werd tijd om het restaurant op te gaan zoeken dat Laith gereserveerd had. Heel bijzonder om met iemand uit Koeweit te gaan eten. Iemand uit zo’n andere wereld. Tijdens het eten bleek dat ook wel. Hij vertelde eigenlijk helemaal niet te passen daar in Koeweit. Hij had andere ideeën en zienswijzen. Hij wilde niet lui zijn, zoals zijn landgenoten. Hij wilde actief zijn en de wereld ontdekken. Wilde niet afwachten en gewoon zijn hand ophouden voor het geld dat de regering aan alle mensen geeft. De mensen hoeven zelf niets te doen, hebben alles en hebben eigenlijk geen wensen en verlangens. Lui zijn en niets doen is dan een gevolg. 
Voor deze vakantie had hij nog geprobeerd een vriend mee te nemen, maar niemand wilde….ja, rondreizen met een auto…niet lopen! 
Hij vertelde dat Koeweit een stad in Koeweit is om te wonen. Verder nergens, want de rest is woestijn en olie…..
Vanmiddag in de bus moesten we meteen denken aan dat liedje van Farce Majeur: “ Koeweit, Koeweit, kiele, kiele Koeweit….

Wat we natuurlijk al wisten beaamde hij.  De man-vrouw rol is nog als vroeger, géén homoseksualiteit…wordt je betrapt, wordt je opgehangen. De verdere gewoontes als in de andere Arabische moslimlanden…geen varkensvlees, geen alcohol.

Natuurlijk was hij ook heel benieuwd naar onze gebruiken en gewoonten. Een wereld van verschil…

De tijd vloog en afscheid genomen van een man, heel positief ingesteld. Het leven omarmend, het leven dat hem zo hard geraakt had. Een aantal jaar geleden waren zijn vrouw en 2 kinderen van zes en drie jaar omgekomen bij een ongeval. Verschrikkelijk. Toch wilde hij na een heel zware periode weer verder leven. Knap om zo weer in het leven te staan en elke nieuwe dag weer aan te gaan…..
We hebben elkaars telefoonnummer en houden elkaar op de hoogte van de tocht die hij en wij lopen. Zo werd deze plek Figueira de Foz een plek die we onthouden…..