Lopen en stilstaan….

Voor ik weer verder ga schrijven, wil ik jullie bedanken voor het met ons meeleven. Heel fijn! Het delen en meeleven maakt het net wat lichter….en we nemen Jan zeker mee op onze wandeling. “Loop lekker door”  drukte hij ons op ‘t hart….

Dinsdag 5 augustus.

Na een lekker ontbijt, ons nog steeds vergapend aan de puzzels, tas weer ingepakt om verder te reizen vanuit Figueira da Foz. 
Het zonnetje scheen en wat ziet de stad er dan heel anders uit. 

Bij het station had ik nog wat tijd om te schrijven in mijn reisboekje. Colaatje erbij en ik begon….voor maar even….een mevrouw die ik vanmorgen in de lift in de B&B gesproken had, zag me zitten en kwam naar me toe….geen schrijven meer…want praten, praten, praten…in het Frans. Ze was Portugees, maar woonde in Frankrijk. Ze zou opgehaald worden met een blauwe auto. Toen er een blauwe auto stopte liep ze erheen, maar het was niet de goede. 
Ze kwam weer terug….en babbelde rustig verder….steeds sneller. Op den duur kon ik er geen touw aan vast knopen…ik knikte maar een beetje en zei af en toe oui….Als degene die haar kwam ophalen niet gekomen was…was ze niet gestopt….

Nog even en onze trein kwam eraan, een kort ritje naar Verride en wachten op de volgende trein. Reizen is ook echt onthaasten getuige de perronklok die buiten dienst was en helemaal geen tijd meer aangaf. 
De trein naar Marinha Grande was ook een enkelspoor trein, reed wel wat harder dan de boemeltrein, maar door een prachtig gebied: langs rijstvelden ( dat in Portugal!) en veel bossen met eucalyptusbomen en dennenbomen. We zagen een groot stuk bos waar van de dennenbomen sap werd afgetapt. Opgezocht wat ze daar mee deden.  
Van de sap wordt terpentijn gemaakt, dat weer gebruikt wordt om vernis, verf en reinigingsmiddelen te maken. Ook gebruikt als coating van objecten. Tegenwoordig wordt dit vaak synthetisch geproduceerd, maar hier wordt het dus nog volop uit de bomen gewonnen…

Aangekomen op het station ging het onthaasten door. Niets of niemand te zien. Bij een klein cafeetje wat gedronken en Maarten haalde er wat pinda’s bij. Ze zaten in een bijzonder zakje. Het zakje was dichtgemaakt met nietjes en de 200 gram op het zakje was veranderd in 100 gram.
De meneer die in het café stond was een hele nette meneer, nette broek en net overhemd. We zagen hem al samen met zijn vrouw zakjes maken, schappelijk prijsje erop en verkopen….
Onwillekeurig dacht ik terug aan mijn moeder die van etalagedoeken die niet meer gebruikt werden op de naaimachine stofdoeken maakte. In de winkel werden die dan voor een klein prijsje verkocht. Samen met mijn vader hadden ze daar veel plezier in…..
Zo stonden hier ook asbakken van omgevouwen blikjes. 
De meneer stond rustig tv te kijken en verder gebeurde er niets…

De rust van die dag bleef, ook die avond en nacht in het hotel.

Woensdag 6 september.

Deze dag verliep dus anders dan gedacht. Na het telefoontje van Jan, wilden we meteen naar buiten, dus hebben we uitgecheckt bij het hotel en zijn richting station gelopen. We waren daar natuurlijk veel te vroeg en hebben bij de meneer in het café nog wat gedronken. 

Na weer een prachtige reis kwamen we aan in Sao Martinho do Porto. De “tijd” bleek heel anders…de klok op het perron gaf de juiste tijd aan en we kwamen in de drukte terecht. Een echte toeristen badplaats. Prachtig weer, dus veel strandbezoekers. 
Onze rugzak in onze hotelkamer gebracht en richting het strand. Langs de baai naar de verste punt gelopen. Heerlijk rustig was het daar. Alle tijd om gedachten aan en gevoelens voor Jan de ruimte te geven….het leek of alles in het teken van Jan stond….altijd wel een aanknopingspunt. 
Kunnen genieten van de golven en de rotsen. Via een trap nog stukje hoger geklommen voor een prachtig uitzicht én geen toeristen. 
Op een terrasje, waar we ook alleen zaten een biertje gedronken en hier meteen afgesproken om vanavond te eten. De sfeer hier was zo rustig en relaxed….
Daar maakten we ook onze plannen voor de komende dagen.

Die avond was het delen van onze gevoelens erg fijn. Kinderen en vrienden om ons steun te geven.

De klok op het perron liep, maar onze tijd stond een beetje stil…..

En zo werd het donderdag 7 september.

Of we die nacht veel geslapen hebben….we hebben in ieder geval naar de zee kunnen luisteren….

Vanuit onze hotelkamer zagen we dat het strandleven rustig aan op gang kwam. Boten gingen in het water, bij de winkeltjes werden de spulletjes buiten gezet, steeds meer mensen liepen over de boulevard en ook de zon liet zich steeds meer zien. Het werd vast een mooie dag!

Wij begonnen met een heerlijk ontbijt met heel veel vers fruit. We hadden nog alle tijd voor de reis naar Peniche, dus bij een strandtent nog een colaatje gedronken.  De zee en het strand, zo heerlijk.

De trein vertrok mooi op tijd richting Caldas Da Rainha. Blijft toch heel fijn om met de trein te reizen en te genieten van het landschap. 
Aangekomen in Caldas, een grote moderne stad zo te zien, naar het busstation gelopen en wie zagen we daar….Laith uit Koeweit.    Ook hij ging richting Peniche. Weer genoeg bij te praten. Hij stapte iets eerder uit om te gaan lopen naar een klein plaatsje buiten Peniche, waar zijn overnachtingsplek was. Wij reden met de bus verder naar het busstation.

Onze 4 dagen in Peniche gingen beginnen….