Van Peniche naar Santiago do Cacém….

Na 4 dagen ( 7, 8, 9 en 10 september ) gaan we Peniche weer verlaten. Op weg naar het startpunt van onze wandelroute. 

Peniche, de stad waar Ria en Sjaak een aantal jaren gewoond hebben en Ria, onze schoonzus, 2 jaar geleden overleden is. 

Haar vriendin Ana, waar ze na het overlijden van Sjaak de laatste 3 jaar veel mee opgetrokken heeft, zal ons hier ontmoeten. Fijn om van haar de verhalen te horen over Ria en hoe het haar de laatste jaren vergaan is. 

Peniche, een havenstad op het schiereiland Peniche. Bij aankomst zagen we van alles om ons heen, een industrieterrein,een wijk met oudere huizen, een wijk met modernere huizen, maar ook hele smalle straatjes met de was buiten aan lijnen en de haven met een heel groot haventerrein. Wat was nu de stad, het centrum, het strand? Gaandeweg gingen we de stad leren kennen en na 4 dagen wisten we aardig de weg.

Ook Ana leerde we in die dagen goed kennen. Ze heeft ons heel veel verteld over Ria en ook laten zien. Waar ze samen met Sjaak gewoond heeft, waar ze graag gingen eten en welke Pastelaria (patisserie met delicatessen om koffie te drinken, te ontbijten en te lunchen) het meest in trek was. Samen met Ana heeft ze het later goed gehad. Ze konden het goed met elkaar vinden, gingen veel op stap en leuke dingen doen…..

De eerste twee nachten sliepen we in een hotel, dat uitkeek op de haven. Prima, maar aan een hele drukke weg. Constant een rijden  van auto’s.
Onverwacht kwam er voor de laatste twee nachten iets anders op ons pad. Hoe?

Een van de hoogtepunten van Peniche is een rondwandeling, van ruim 10 km, van het schiereiland langs de zee en de rotsachtige kust, die grote geologische waarde heeft. Het was meer dan de moeite waard. Mooie vergezichten én langs het uiterste westelijke punt van Europa, Cabo Carvoeiro. 

Net buiten de stad, liepen we op deze route door een wijkje, gebouwd op de rotsen.  Een wijkje illegaal gebouwd na de Anjerrevolutie in 1974. Kleine huisjes in verschillende kleuren. Je kon er niet met de auto komen, want heel smalle straatjes en trappetjes. Aan een van de huisjes hing een papier dat er kamers te huur waren. Proberen? Waarom niet….De eigenaresse liet ons binnen, liet de kamer zien. Balkon dat we konden gebruiken en gedeelde badkamer. Tot op heden was de andere kamer niet bezet, dus….afgesproken. Twee nachten daar. Van het balkon zicht op de zee en rust….

We hebben het er goed gehad, maar je zit wel bij mensen in huis en je gebruikt hun badkamer en toilet. Boven slapen in een kamer met kasten vol spullen van de bewoners en ‘s nachts een trap af en een trapje op, door de keuken naar de wc. Eén nacht  schrok ik omdat er een gedaante in de keuken opdook. De man van de eigenaresse zat om 4 uur in de keuken in een hoek in het donker achter zijn computer ….stilzwijgend ben ik achter hem langs geslopen naar de badkamer. Hij keek niet op of om….

Het is jammer dat de taal een barrière is. De eigenaresse probeerde me duidelijk te maken dat als toeristen het huis binnenkomen, ze meteen voor de kamer moesten betalen. Dat hadden wij nog niet gedaan en wisten het ook niet. Ik had al gevraagd of we iets fout hadden gedaan….ze schudde steeds haar hoofd. Maarten  hoorde het worstelen met woorden en kwam met geld naar beneden. Naõ, naõ…amanhã….toch maar meteen betaald…ik kreeg een aai over mijn wang en ze sneed een flink stuk van een zelfgebakken cake af, voor ons om mee naar boven te nemen….

Later hoorden we van Ana dat ze bang zijn, dat je weggaat zonder te betalen. Het kan zelfs zo zijn dat ze in de buurt van je slaapkamer blijven , zodat je niet zomaar kan vertrekken….

Het was een hele belevenis daar te zijn, in het huisje met op de trap een klok die elk kwartier sloeg en op de hele uren  luid en duidelijk…overdag, maar ook ‘s nachts….

Een belevenis in dit wijkje waar de mensen vlak bij elkaar wonen en vanuit de ramen met elkaar praten.
Waar ze overdag een kleine barbecue buiten voor de deur aansteken en hun vlees of vis klaarmaken. Waar je mee kunt genieten van de smartlappen die de buren mooi vinden of van het iets subtielere gefluit van kanaries.
Dit in tegenstelling tot de meeuwen die in de ochtend krijsend en schreeuwend hun opwachting maken….

Omdat Peniche een schiereiland in zee is, heeft het weer er alle grip op. Alles komt over de oceaan. Op één dag kun je er wel 4 seizoenen hebben.
De dagen dat wij er waren was het ook wisselend. Prachtig weer en regen….maar niet koud.

Op de dag dat het heel mooi weer was naar het strand gelopen. Een prachtig strand met de branding en de golven, een waar domein voor surfers. We hebben heerlijk een flink stuk gelopen met onze voeten in het water.

Peniche ook de stad waar we afscheid genomen hebben van Jan tijdens een dienst in de kerk daar. Heel mooi en emotioneel. Zijn naam is genoemd, de liederen en het orgel waren indrukwekkend.

Zo heeft Peniche wel een heel bijzondere betekenis voor ons  gekregen.

Inmiddels is het 11 september, tegen 11 uur en we zitten in de bus naar Lissabon. Daar stappen we over op de bus naar Santiago do Cacém.
Het startpunt van onze looptocht!

Wat is de wereld klein!
Je verwacht niet dat je op het busstation van Lissabon het Duitse meisje treft, dat gisteren in de kerk naast me zat en met ons begaan was.
Het was al zo bijzonder dat in de kerk naast Maarten een klein, oud Portugees vrouwtje zat, krom gebogen en helemaal in het zwart gekleed. We hadden haar in de markthal ook gezien toen ze haar maaltje aardappelen bij elkaar aan het scharrelen was… Na de vredegroet, waarbij we elkaar een hand gaven, kwam een flesje uit haar tas tevoorschijn en ze spoot ontsmettingsmiddel in onze en haar handen….

Inmiddels zijn we met nog een blik op Lissabon doorgereden naar Santiago do Cacém. Door weer een heel andere omgeving. Heuvelachtig, veel bossen en de eerste kurkbomen. Minder huizen, meer natuur. Lijkt droger, maar erg mooi. 

En in dit gebied gaan we morgen van start….