Bretagne of Vendée?

De dag na je verjaardag gaat toch weer op dezelfde manier als voor je verjaardag. Eigenlijk verandert er niets. Het enige verschil is dat de dagen tijdens onze wandeltocht sowieso allemaal anders zijn….’s morgens weet je nog niet wat je die dag allemaal mee zult maken.

23 september: opgestaan met weer een strakblauwe lucht. Wat boffen we toch met het weer. We pakten het kustpad weer op tot in Pornic, een gezellige, toeristische plaats. Haventje met drooggevallen boten vanwege de eb, veel winkels en restaurants. We zagen bij toeval een postkantoor en meteen de vlaggetjes en andere verzamelde spulletjes naar huis gestuurd. Scheelt weer wat gewicht.

Om de haven heengelopen en ja, hoor het kustpad ging meteen weer omhoog. Een prachtig pad. Zicht op de zee met de voor deze streek toch wel specifieke zwarte rotsen, die vooral met eb goed te zien zijn. En natuurlijk de vissershuisjes op palen. Zo fotogeniek.

De rotsen, de hoogten, het klimmen en dalen….we gingen steeds meer twijfelen of we wel in de Vendée waren, zoals we dachten, of nog in Bretagne. Onderweg kwamen we ook nog een restant van een soort hunebed van 5000 jaar geleden tegen. In de beschrijving ervan stond Bretagne genoemd en dit bevestigde nog meer ons vermoeden.

Gelukkig met al dat klimmen en dalen en volop zon was de tocht “maar” 15 kilometer, dus we konden het kalm aan doen. Tijd om te rusten op de rotsen bij een strandje en eenmaal boven na een klim genieten van het prachtige uitzicht, soms paradijselijk en lijkend op een tropisch eiland.

Om half 4 waren we al in ons hotel in La Bernerie-en-Retz, aan het strand gelegen. Bij het inchecken meteen gevraagd welke streek dit was. En ja, hoor. Het was nog Bretagne. De Vendée begon ongeveer 20 km lager. Dus toch nog stukje kust van Bretagne gelopen.

Al snel zijn we naar het strand gelopen en neergestreken bij een strandtentje. Heerlijk met de voeten in het zand. Biertje onder handbereik en de ogen even dicht. Geluid van de branding, stemmen die in het Frans rustig praten of juist met verve van alles beweren. Gelach en er doorheen rockmuziek uit de jaren zeventig. En zelf hoef je niets. Is dat niet mooi?

Om half 7 veranderde er iets. Een stevige dame met hoedje en een grote herdershond stevende af op het tafeltje naast ons. De hond had gezwommen en schudde zich eerst eens even lekker uit. Of er mensen zaten, maakte hem niet uit. De dame ging kwartier maken voor nog twee oudere mensen die met een stok aan kwamen lopen en hun eigen tempo hadden. Hun stoeltjes werden klaargezet. Toen iedereen zat, kwam de tas op tafel. De pass sanitaire moest getoond worden, een papieren in dit geval. Volgens de dame “ le pass sanitaire de grand-mère”…veel gelach. 
De dame had niet veel rust. De hond moest vast aan de parasol, wat een hele strijd was. Ze stond op en ging hem water laten drinken. Ze stond weer op en ging hem uitlaten. En onderwijl steeds een slokje bier. De anderen dronken Perrier met een groen drankje. Ze genoten. 
Toen kwam er een oude Nokia te voor schijn. Ze ging foto’s maken. Ik bood aan een foto van hun drieën te maken, maar was geen succes. Lukte niet. Geheugen vol. Met mijn toestel een paar foto’s gemaakt. Ze vonden ze prachtig. E-mail adres gekregen om ze op te sturen. 
Dit was het moment dat ze ging vertellen. De heer in het gezelschap was haar echtgenoot, de andere dame haar schoonzus en ze waren met vakantie. Praten, praten, praten en ze bleef maar vertellen. Ons frans werd danig op de proef gesteld. 
Eigenlijk wilden we opstappen, maar toen haar bestelling kwam had ze ook voor ons een biertje besteld. Onze stoelen bijgeschoven en geproost. Voor wij het op hadden, vertrokken zij. We keken ze na hoe ze wegliepen. Prachtig, hoe 3 mensen zo genieten van wat ze, ondanks hun mindere conditie, nog kunnen. ‘s Avonds hebben we de foto’s meteen opgestuurd. 
Een mooie zonsondergang maakte de dag compleet.

24 september, weer een heel andere dag. 
Een reisdag. Nu willen we ook echt naar de Vendée…..
Én de verjaardag van Lucy…na onze vakantie gauw een taartje eten….

Na het ontbijt tas ingepakt en op pad voor een ochtendwandeling van 4 kilometer naar Les-Moutiers-en-Retz. Alles was nog stil op het strand. Het zand en de vloedlijn waren voor de vogels. De mensen waren er nog niet. De zon was ook nog niet op “volle kracht”. Het was heerlijk om zo te lopen in de stille natuur.

Hoe hebben we gereisd. Van Moutiers naar Sainte Pazanne en vandaar naar St-Gilles-Croix-de-Vie. We hadden alle tijd, dus in elk plaatsje rondgelopen over marktje, stokbrood en appels gekocht, kopje koffie gedronken en kerken van binnen bekeken.

St-Gilles-Croix-de-Vie is ook weer een toeristenplaats. Alles gebeurt rond de haven. Ons hotel ligt aan het eind van het stadje, bij het havenhoofd en het strand. Buiten de drukte. Het strand waar we morgen lopen zien we al liggen.

Onze spullen in het hotel gezet, sandalen aan en naar het strand. En jullie raden het al. Heel klein strandtentje, tafeltje en ligstoelen in het zand, sandalen uit en genieten van de zon. Ik schrijven, Maarten sudoku oplossen, soms met zijn ogen dicht…. Hier kwamen alleen Fransen, jongeman die laptop mee had en druk zat te bellen, jongelui, maar ook ouderen die elkaar kenden en hier ontmoetten. Ook was er een groep mannen aan het Jeu de Boulen, heel fanatiek, maar ook veel complimenten over en weer. Volgens mij waren ze alle dagen zo bezig, aan de kleur van hun huid te zien.

Eten in een klein Frans tentje en ook deze dag was weer bijna ten einde. De dagen vliegen…..