70 jaar en dan….

Vanmorgen wakker geworden in Tharon Plage en het eerste wat in mijn gedachten schoot, was: zou het vandaag nu ik 70 ben heel anders zijn vergeleken met gisteren toen ik nog 69 was. Zou mijn rugzak nu zwaarder wegen? Zouden mijn benen minder sterk zijn? Zou ik het nu gaan merken? 
In ieder geval fit opgestaan en na een verjaardagsknuffel aan het ontbijt. 

Daar wachtte de eerste verrassing, een heerlijk ontbijt met op tafel een slinger met “joyeux anniversaire”. Beter kun je niet beginnen. Als tweede verrassing vandaag een stevige wandeltocht van goed 20 km…..te doen als 70 jarige…? 
Als het net zo’n mooie tocht wordt als gisteren komt het wel goed. Hoe was het dan gisteren? 

In Mindin, aan de andere kant van de Loire, zijn we afgezet door de taxi. Onze wandeling ging beginnen, richting Saint-Brevin-les-Pins. Leuk om St. Nazaire vanaf deze kant te zien liggen. We liepen wisselend over het strand en over het kustpad langs mooie natuurgebieden en prachtige stranden, heel breed. De ruimte voor strandzeilers, die volop bezig waren. Van het strand de dennenbossen in. Het zonnetje scheen volop, dus heerlijk in de schaduw. Ergens in deze buurt hebben we een keer gekampeerd met de kinders. Ga thuis kijken waar dit precies was. 
Toen we het strand weer opgingen zagen we weer heel veel van die vissershuisjes op palen. Specifiek voor deze streek. Omdat we geen haast hadden hebben we af en toe op een bankje zitten genieten van het uitzicht. Wat is het dan toch heerlijk. Lopen en de hele dag maar zien hoe het gaat, wat er op je pad komt en gewoon genieten van wat je tegen komt….

Ons hotelletje in Tharon Plage lag aan de boulevard met zicht op zee. Wat wil je nog meer? Geluid van de branding in je kamer. Over ontspanning gesproken. Zo wilden we de nacht wel in. Raam wijd open en genieten.

Daar in Tharon Plage begon dus de dag van vandaag. 
Het werd een prachtige tocht onder een staalblauwe lucht, helemaal langs de kust. We waren  vroeg vertrokken, omdat we wisten dat het ver was en het warm werd. En dat was maar goed ook, want het was zo. Soms liepen we op het strand, maar merendeels over het kustpad. Dit omdat het een kust is met rotsen. Rotsen zwartgekleurd, een heel ander soort kust dus dan die we tot nu toe gezien hebben en bijzondere natuur. 
Opvallend was dat we heel veel mensen zagen die, nu het eb was, schelpdieren gingen rapen tussen de stenen. Constant liepen er mensen met emmertjes, stokken en messen de rotsen op.  Je hoorde ook duidelijk het gekras over de stenen. Ze scharrelden een lekker maaltje bij elkaar.

We volgden alle uitlopers van de kust in zee en bij Pointe de Saint-Gildas (een soort Kaap) veranderde onze looprichting meer naar zuid. Het werd ook rotsachtiger en grotere hoogteverschillen. We moesten veel klimmen en dalen. Grote rotspartijen met er tussenin paradijselijke strandjes. Ik dacht wel even “die mensen liggen lekker te liggen en wij dan, ploeteren met een rugzak op…”

Heel blij waren we toen Sainte-Marie (vlakbij Pornic) inliepen. De plek van onze overnachting snel gevonden. Onze rugzak kon af! We kregen de sleutel van onze kamer, openden de deur en ik zag het meteen. Een slinger van de kinderen en kleinkinderen. Een slinger met allemaal wensen, tekeningetjes, foto’s, van alles. Geweldig! Tranen over mijn wangen…. Én een fles champagne met 2 glazen. De vermoeidheid was weg. Andere emoties speelden nu. Dit had ik niet verwacht. Ik was er heel blij mee. Daar kan geen ander cadeau tegen op. 

Jullie zullen begrijpen dat de rest van de avond genieten is geweest. Alle berichtjes, telefoontjes, alle appjes, al jullie felicitaties. Ik ben echt jarig geweest. En een feest gaat er nog komen, hoor!