“Entre terre et mer....”

Het leven kent veel contrasten, zo ook als je onderweg bent....

Zo kan het zijn dat alles klopt en dat gebeurde op woensdag 30 mei, eind van de dag ( de dag trouwens dat Yfke 7 is geworden...Hoera.....): “ ik zit met mijn ogen dicht, beetje onderuit gezakt op mijn stoel, voeten op een andere stoel. Een terras tegenover de B&B ,waar we slapen. Voor me staat een biertje. Af en toe neem ik een slokje. Wat is dit heerlijk....In mijn rechter oor hoor ik Frans gepraat van 2 mannen. Ik hoef er niets mee....In mijn linker oor hoor ik hoe op het strand een grote groep kinderen met een bal speelt....net uit school, dus lekker afreageren...Ik voel de zon op mijn gezicht. In de verte hoor ik het ruisen van de zee....”

Zo te zitten is toch het einde....dat is niets moeten, alleen maar genieten....

En dat na weer een dag lopen. Van Etaples via Le Touquet-Paris-Plage naar Merlimont-Plage. En dan blijkt weer dat de ene kilometer niet de andere is....De tocht zou niet zo lang zijn, maar de vloed speelde ons parten. Om vanaf Le Touquet-Paris-Plage weer op het strand te komen moesten we om een pier heen. Hoog water en dit ging nog even duren....Wachten....Nee...dat werd klauteren over de stenen....tot we weer op stukje strand stonden...Maar net na de vloed is het zand nog zo zacht dat je regelmatig diep weg zakt en je steeds je weg moet zoeken om wat stevigheid te vinden....vermoeiend dus.

Maar, de inspanning werd beloond in Merlimont- Plage, bij een super logeeradres met heel vriendelijke eigenaresse. Slapen op de boulevard, ‘s nachts met de ramen open, met het ruisen van de zee....

De volgende dag, 31 mei, weer verder....na een kleine storm met veel regen en onweer in de vroege ochtend, kwam nu het zonnetje toch weer door....

Op dit stuk strand heel veel bunkers. De meesten staan inmiddels wat weggezakt op het strand. Zijn beschilderd en hebben hun functie (gelukkig) totaal verloren. Als je ze zo weggezakt en ontmanteld ziet staan, hoop je eigenlijk dat hiermee zo’n hele geschiedenis van onmenselijkheid  beëindigd zou zijn, maar is dat wel zo.....heeft de mensheid ervan geleerd?....

De wandeling van vandaag was zo bijzonder. We liepen door een stuk natuur, die ons de indruk gaf dat we alleen op de wereld waren.....zo mooi. Aan de ene kant de zee, andere kant duinen en bossen....de film “Cast away” had hier zo opgenomen kunnen zijn....

Even eten op de resten van een bunker op de vloedlijn....3 happen....gerommel van onweer aan de andere kant van de baai waar we omheen moesten....een donkere lucht, nog wel ver weg, maar toch....Rugzak weer op en de pas er in.....hoezo contrast.....

We wilden hier niet overvallen worden door onweer. Snel het strand af, maar ook nog door het schorrengebied...en het werd steeds donkerder....pad werd niet duidelijk aangegeven, dus richting parkeerplaats, volgens de kaart. Kleine kreek overgesprongen, maar toen we gelukkig een weg zagen, versperde een brede kreek onze weg. Hier konden we niet overheen. En die lucht en dat gerommel....Maarten probeerde een weg te zoeken....ik liep terug en zocht een weg naar een hoger duingedeelte. Daar hoorde ik ineens stemmen en zag 2 vrouwen met een hond....gingen nog even een wandelingetje maken!....Ik riep ze en vroeg hoe we hier uit konden komen....met gebaren wezen ze de weg....gelukkig....Op de weg die we hebben moesten konden we de bui niet voor blijven en een hoosregen maakte dat we binnen een paar minuten doornat waren. Snel de regenhoes om de rugzak en richting parkeerplaats...ook de vrouwen passeerden ons, drijfnat, richting hun auto. Nog 1 weg naar de camping, waar we die nacht een huisje hadden....maar, een zware, knetterende donderslag maakte dat ik meteen omdraaide en naar de auto met de vrouwen liep om te vragen of we stukje mee mochten rijden. Geen probleem...honden achterin, bank neergeklapt en wij er in....voor de camping afgezet...geweldig.

En wat een geluk dat we in een huisje zaten. Inmiddels was het droog en het zonnetje brak weer door. Alles uitgehangen....water uit onze schoenen gegoten.....alles kon weer drogen. En ’s avonds kacheltjes aan....

Vandaag was alles weer droog en, uitgerust na het slapen in ons lakenzakje tussen “papieren“ (weggooi)beddengoed, begon vanuit Groffliers de tocht naar Quend Plage.

Ook hier een contrast. Begonnen we op een mooi pad door velden en weilanden, omzoomd door klaprozen, werd dit anders. We gingen van de ene route over naar een andere en moesten een stuk overbruggen....klein stukje langs de grote weg, maar kilometers langs de provinciale weg. Al die auto’s die je voorbij razen. Wat zijn je gedachten dan anders dan op dat grindpad...

Toch kom je vanzelf weer ergens in de bebouwde kom en zit je weer aan de capuccino met chantilly....

Door de duinen naar Quend en nu in een “verwenhotel”, prachtige kamer. Lekker bed en mooie douche. Slapen zal zeker lukken.....