Voor even bezitter van een fort....

Hemelvaartsdag, een soort zondag, en zo voelt het ook. Een rustdag...Zittend tegen een muur van het fort, in het zonnetje. Wat ziet het er nu heel anders uit dan gisteravond. Toen was het koud en grauw en een beetje miezerig. Nu is het prachtig en de oude stenen leven....Een oud fort uit 1801. Napoleon heeft het gebruikt om zijn handelsroute te beschermen. Hier vandaan zie je Cherbourg liggen, dus goed voor te stellen, dat dit een belangrijk punt was, zo boven op de kaap.

Net via face time Yfke gefeliciteerd met haar verjaardag én iedereen even gezien. Heel fijn. Je laat toch heel wat achter als je zo 4 weken op pad gaat.

We waren natuurlijk niet vanzelf van Sainte-Mère-Église in Cap Lévi. Zo’n 72 km lopen om hier te komen via Quinéville, St-Vaast-la-Hougue, Gatteville-Le-Phare.

Een aantal ervaringen van deze tocht wil ik jullie niet onthouden.

Hoe we op onze tocht van Sainte-Mère-Eglise naar Quinéville het genot van koffie “duur moesten betalen”. Bij een stop in een verlaten dorp informeerde ik bij een jonge vrouw of er ergens koffie te krijgen was. Non, non....een heel eind verder, in een grotere stad...niet in onze richting. We hadden ons er al bij neergelegd, dat het bij water bleef, toen ze met de auto langs ons reed en stopte. We konden wel mee naar Montebourg. Zij ging daar toch heen voor Moederdag. En daar hadden ze koffie....De gedachte aan een heerlijke kop koffie maakte dat we de route ervoor wel wilde wijzigen....Een eenjarig meisje dat al in de auto zat, heette ons niet echt welkom.... ...maar na een tijdje brak het ijs en begon ze te brabbelen. Ze vond het wel gezellig en huilde toen we weer uitstapten. De koffie smaakte heerlijk en welgemoed weer op pad, niet wetend wat erna zou komen. De euforie over dat dit zo gelukt was, temperde toen we over natuurpaden, door middelhoge planten, door modder en water moesten banjeren. Ook menig keer hadden we de verkeerde weg. Natuurlijk konden we langs de grote weg, maar daar word je ook niet blij van....natuurlijk wel genoten van de mooie plekjes onderweg en het was een verademing toen we de kust weer zagen en Quinéville (met haar oesterkwekerijen) inliepen. Er was hier niet veel te beleven. Seizoen begint pas 6 juni.Eén hotel open en meteen de enige plek om te eten. Prima voor ons.

Hoe strand en strand van elkaar verschillen, was de ervaring van de volgende dag, bij onze tocht van Quinéville naar St-Vaast-La-Hougue. Het was een korte etappe, dus heel veel tijd om te genieten van de natuur.Links van ons groene weiden, glooiingen, bloemen en de zee aan de andere kant. Helemaal langs de kust. Over het strand, zoals  wij het ook kennen, wel met wat meer wier en stenen, maar ook over wad-achtig strand, soort slikken, veel glad wier en stukken blauwe klei, waar je beter niet op kon gaan staan. Je zakte er zo in weg. Ook hier zagen we weer al die oesterkwekerijen. Met eb reden ze met tractoren het wad op om de kweekkussens, bestaande uit plastic rasters, op te halen. In dit gedeelte van Normandië een grote bron van inkomsten. Een prachtige wandeling!

Over onze tocht naar Gatteville-le-Phare weten jullie al het nodige....

Rest alleen nog onze tocht naar Fort Cap Lévi. Na een zeer overvloedig ontbijt en afscheid van de zeer gastvrije gastheer en gastvrouw zou het een tocht worden door natuurgebieden en langs het strand. Wat we niet van tevoren wisten, was dat we van de 17 km er wel 10 door zand en fijn kiezel hebben lopen ploeteren. Gelukkig was het niet warm en wel droog, ondanks de dreigende luchten en voorspellingen van regen. Je moet er niet aan denken dit met 25 graden te moeten doen of in de stromende regen....Onderweg pauze voor wat water en een keer een appeltje. Koud...snel weer verder. Het was dus vooral lopen...beetje afzien, maar, wel een mooie tocht.

Op een gegeven veranderde de kustlijn. Meer rotsen en meer hoogte langs de kust. We zagen de  kaap met bovenop een gebouw. Dat moest het fort zijn.  Gek, dat je dan meteen harder gaat lopen. Je weet waar je heen gaat. Je ziet je eindpunt. We gingen steeds beter zien dat het een fort was en rond 4 uur betraden we het terrein. Super!

We werden naar onze kamer gebracht en vanaf toen waren we self-supporting. Er was niemand meer. Ons eten voor die avond  (via de traiteur) stond in de koelkast. Konden we opwarmen. In een ruimte, waar je een prachtig feest kunt geven, was 1 tafeltje voor ons gedekt. Een aperitief, een fles wijn en water, ook in de koelkast....was wel gezellig geweest, als jullie hier ook allemaal waren.....samen hebben we smakelijk gedineerd, wel goed aangekleed, want het was erg koud ( geen gala kleding dus....) om erna met het restje wijn onze slaapkamer in “ons” fort op te zoeken.....

En nu dan deze “zondag”. Straks gaan we wandeling van zo’n 6 km maken, rondom de kaap. De wandeling eindigt dan iets meer in het binnenland bij een restaurantje ( ons aangeraden....). De km die we na het eten terug moeten lopen, nemen we op de koop toe.

We gaan genieten van de omgeving, het is hier zo mooi....