“La Marche de Paix”

Op onze nieuwe locatie, Cap Lévi, ga ik de draad van mijn verhaal van gisteren weer oppakken.

We waren in het museum van Utah Beach met al haar indrukken......

Na het museumbezoek nog een strandwandeling gemaakt en hoe anders sta je dan op het strand en hoe anders kijk je naar de duinen en naar de zee....zoals Maarten nadien heel treffend zei: “momenten in de tijd, weggespoeld en uitgewist door de getijden”....

En dan zondag, de 25e, La Marche de Paix, een jaarlijkse tocht van Utah Beach naar Sainte-Mère-Église. Voor ons vormde het één geheel met ons museumbezoek.

Het startpunt van de tocht was bij het museum, vlakbij onze B&B, dus ideaal. Bij het inschrijven heb ik gevraagd of mijn rugzak met een auto, bus of dergelijke mee kon naar het eindpunt. Was prima en ze zouden er goed voor zorgen...heerlijk!....ik kon de route lopen zonder rugzak. 

Voor we van start gingen, werden bij de vredesboom duiven losgelaten. Een beeld dat me nog lang bijbleef. Utah Beach, daar waar de vrede begon; daar waar de toekomst op dat moment herschreven werd, uitwaaierend over Europa. En zo vlogen de duiven ook weg van deze plek, hun weg zoekend in vrijheid....

Al snel slingerde zich een sliert mensen door het prachtige landschap. De zon scheen, het was heel mooi weer. Aan contacten geen gebrek. Als mensen ons hoorden praten en hoorden dat het geen frans was, knikten ze even vriendelijk of spraken ze ons soms aan en ontstonden er leuke gesprekken. Onderweg, maar ook tussen de middag werden ons zelfs meerdere keren slaapplekken aangeboden....Zou het dan toch zo kunnen zijn dat je gewoon gaat lopen en wel ziet waar je terecht komt om te slapen en te eten....???

Voor we, na 23 km, op de plek van bestemming kwamen, voerde de route ons langs plekken die een rol hadden gespeeld tijdens de oorlog (kerkje, dat dienst had gedaan als commandopost, verschillende monumenten voor gevallenen, en een gevangeniskamp voor Duitse soldaten). En dan de aankomst op de bestemming. Heel bijzonder was het om naar de kerk van Sainte-Mère-Église te lopen. De klokken luidden en we verzamelden ons op het plein voor de kerk. De kerk in dit stadje dat zo beroemd geworden is door de parachutist die daar ongelukkigerwijs boven in de toren was blijven hangen, maar door zich dood te houden de oorlog overleefde....

Ballonnen met wensen werden opgelaten en een oecumenische dienst in de kerk sloot het officiële gedeelte af. Indrukwekkend!

Als afsluiting met elkaar eten in de markthal. Heel veel tafels, heel veel mensen. Waar gingen we zitten? We sloten maar ergens aan....daar zaten we dan met een plastic mes en vork in een servetje gevouwen. De eigenaresse van de B&B had het vanmorgen voor ons bijeen geraapt, toen we erachter kwamen dat we zelf voor couvert moesten zorgen....En wat zagen we nu gebeuren? Om ons heen kwamen tassen en manden tevoorschijn met (stenen) borden, glazen, bestek, flessen wijn, water....en dan wij met ons mesje en vorkje...Een goede manier om contact te maken, want onze buren hadden zelfs nog extra borden voor het toetje...daar mochten wij wel van eten...Het werd erg gezellig, muziek erbij, er werd gezongen en druk gepraat.

En je rugzak nou...zei Maarten...(hij vond het maar niets dat ik hem nog niet had...). O, die ging ik wel even halen. Even? Uiteindelijk waren er vier mensen bezig om het aan anderen te vragen....Ineens zag ik de meneer aan wie ik hem vanmorgen gegeven had. “Rugzak???”, reageerde hij op mijn vraag, maar een grijns verraadde dat hij het wist. Hij stond netjes op me te wachten. Hij had er goed voor gezorgd.....

We hadden nog best even willen blijven, maar voor 10 uur moesten we inchecken in ons hotel voor die nacht. Met een heel fijn gevoel om zo’n dag meegemaakt te hebben, verlieten we het feestgedruis.