Langs slikken en witte stranden.

Het is dinsdag 28 mei half 11 als we achter elkaar op een smal pad langs het wad lopen. Als ik omkijk zie ik St-Vaast-la-Hougue liggen. We laten het steeds verder achter ons. Het is fris, er staat best wat wind, maar de zon schijnt. Het zou heerlijk moeten zijn om te lopen, maar wat weegt mijn rugzak zwaar....hij lijkt veel zwaarder dan de afgelopen dagen....en mijn benen willen ook niet zo erg...het is dat ik mijn ene been voor de andere zet, maar daar is alles mee gezegd....Als ik Maarten voor me zie lopen, denk ik “die loopt zo door naar Portugal”....ik sukkel er een beetje achteraan....Komt het omdat we nu al zo’n kleine 2 weken lopen en al flink wat afgelegd hebben...even een dag niet zo’n zin...m’n lijf een beetje moe of zit het meer in mijn hoofd...al zo veel gezien en zoveel ervaringen verder...

Ach wat maakt het uit waardoor. Ik kijk eens over het wad en ga mijn pas wat “versoepelen”....de zin komt wel weer. Na nog 8 km lopen kwamen we via het binnenland weer bij de kust. Een heel ander soort kust met meer rotsen en grote stenen en een prachtig blauwe zee. Het wier en wad maakten plaats voor haast witte zandstranden. Het leek of de energie weer terugkwam, vooral na wat water en een paar dropjes, zittend op een steen, uitkijkend over de zee....

Heel anders liep ik verder....het ging weer goed....en over een prachtig kustpad bereikten we Barfleur....een mooi vissersplaatsje...koffie....dat smaakte!

Nog wat rond gewandeld en het pad weer opgezocht. De laatste  km ‘s naar onze B&B, op een plek, waar verder niets is, Gatteville-Le-Phare.

In een prachtige kamer met uitzicht op een natuurgebied met daar achter de zee, zit ik te schrijven. We hoeven niet meer weg want de eigenaresse kookt vanavond voor ons....heerlijk! Kan ik in gedachten nog eens terug naar de afgelopen dagen. Schrijven totdat we gaan eten....

Als ik denk aan wat mij vooral is bijgebleven van de dagen hiervoor, is het vooral dát, wat we gezien en meegemaakt hebben rondom “Le débarquement”, zoals de Fransen de landing zo mooi noemen.

Ons bezoek aan het museum van Utah Beach. Indrukwekkend om de geschiedenis van zo dichtbij te zien. Het museum staat op de plek, waar de soldaten die met hun boten geland zijn op Utah Beach, over het strand de duinen in gerend zijn en verder....het onvoorziene tegemoet. En hoevelen hebben die duinen niet eens bereikt. Wat een angst zullen ze gehad hebben en wat een moed om via deze operatie de vrede dichter bij te brengen. Hoe anders zou de geschiedenis verlopen zijn, als zij die moed niet gehad hadden. Als zij, met gevaar voor eigen leven, niet zo gevochten hadden. En dat niet alleen op Utah Beach, op al die stranden, waar we ook gelopen hebben, landden de vaartuigen, ondersteund door oorlogsboten en vliegtuigen. Onvoorstelbaar. En dit was nog maar het begin van het oprukken van de geallieerden en het terugdrijven van de Duitsers. Al die gevechten om bruggen, sluizen en andere strategische punten....

Heel vervelend vind ik het mijn verhaal te onderbreken. Maar...het gaat zoals het gaat....we zijn net terug op onze slaapkamer na een geweldige maaltijd. Met de eigenaren en 2 fietsers uit Parijs zaten we, na eerst een aperitief, een paar uur aan tafel. Praten in het frans  en een beetje Engels. Erg leuk. Genoeg gespreksstof....Maar het is nu op....we gaan slapen. Morgen verder.