Even niet verder….

Zondag 26 september.

Vandaag van Bretignolles-sur-Mer naar Les Sables-d’Olonne. Een pittige wandeling voor de boeg van zo’n 20 km, maar wel over het strand. 
We hadden er zin in. Na nog een buitje, tijdens het zelfgemaakte ontbijt in ons campinghuisje, vertrokken. Klein rondje over de lokale markt en toen richting het strand. 
Een zandstrand met nog veel rotsen in de vloedlijn, maar heerlijk om te lopen. Een mooie zee. Veel golven.  En omdat het zonnetje erop scheen, een prachtige kleur.

Het was steeds zoeken hoe je voeten neer te zetten, want veel grind, zacht- en hard zand. 
En wat hadden we een geluk, rond 12 uur kwamen we een strandtentje tegen. Gemaakt van containers en hout. Gericht op de surfers. Niet verwonderlijk als je deze zee en deze golven ziet. Heerlijk zitten genieten van de koffie, de plek, maar ook het enthousiasme van de uitbater. Niet gericht op winst, gewoon voor zijn plezier.

We vervolgden ons pad. Op het strand geen schelpen, maar stenen, ook grote platte. Leuk om te zien dat de mensen hier een soort zitkuilen/windschermen van bouwden. Helemaal één met de natuur. De duinen werden hoger. Het strand verlatener en wij liepen daar als enigen op dat immense strand…. 
We maakten een stop op de rotsen en weer verder.

Het was prachtig weer, maar vóór ons kwam er boven zee een heel dreigende lucht opzetten. Zou hij het land opkomen of boven zee blijven hangen? Volgens de weerapp zou het rond 3 uur gaan regenen. We wilden proberen om dan van het strand te zijn. Zo’n donkere lucht, nog grijzer omdat de zon nog scheen. De zee werd grijzer en de golven woester. En niemand op het strand. Het voelde niet zo prettig.

En toen, bij een van rotsen waar we overheen moesten, gebeurde het. Ik ging door mijn knie. Veel pijn. Toch heb je geen andere keus dan doorlopen. Doorlopen door zand, dat af en toe stevig is en dan weer zacht is. Dat verschil merkte ik nu des te meer. Gek dat je, ondanks de pijn, gewoon door blijft lopen. Soort overlevingsdrang. Het is geen moment om te gaan zitten of erg veel stil te staan bij de pijn. Je moet verder.

Op tijd waren we van het strand af. De bui van boven zee had zich verplaatst naar het binnenland. Bij ons brak de zon weer door. Nog zo’n 5 km naar onze eindbestemming. Inmiddels een knieband omgedaan, maar het bleef moeizaam. Werd dit het einde van ons avontuur van dit jaar….

Les Sables-d’Olonne, zo te zien een grote stad. Eigenlijk verdeeld in twee delen. Om van het ene naar het andere gedeelte te komen, voer een pontje, een “waterbus”. 
Rond half 5 kwamen we in het hotel aan. Ik kon nu echt geen stap meer zetten. Einde wandeltocht dus óf zou het morgen over zijn?….

Lekker even gedoucht en fris en wel een terrasje opgezocht, hier niet zo moeilijk. Dat biertje hadden we nu wel verdiend. Erna eten, maar was niet zo gemakkelijk. Veel eet en drinkgelegenheden gingen om 7 uur dicht. Zondagavond, het weekend was voorbij! Toch iets gevonden en lekker gegeten. Erna lekker op bed. Been laten rusten….wie weet….morgen maken we ons plan voor de komende dagen….

En zo werd het maandag 27 september. 
Een rustdag. Zou het al zijn om onze route voor de komende week te bepalen, maar nu zeker….het ging nog helemaal niet met mijn knie. 
Het was eigenlijk niet meer zo moeilijk de beslissing te nemen om de terugreis naar huis te plannen. We hadden eigenlijk geen keus. Want om bijvoorbeeld op ibuprofen de rest van de tocht te lopen…is dat een goede keus? Wat doe je dan met je lichaam? Natuurlijk met pijn in ons hart. Máár, we hebben al weer plannen gemaakt voor de volgende keer. Want die komt er zeker….We gaan gewoon verder waar we nu gebleven zijn…Én het waren fantastische weken, die we niet zullen vergeten. 

Vandaag heerlijk genoten van de rust, het zonnetje en van het strand. Het is een mooie plaats aan de zee. Ik denk, vooral in het hoogseizoen erg druk met toeristen. 
Iedereen komt voor de zee en het strand. Eind van de middag, toen de vloed opkwam, was het prachtig om te zien dat uit alle straatjes jongelui met surfplanken naar het strand renden. Om vandaag zo lang mogelijk op die ene golf te blijven staan….

Nog 1 avond en nacht aan zee. Morgen met de trein naar Rennes en langzaam aan richting Honfleur, het leuke plaatsje waar de auto staat.

We hebben geen haast en blijven nog genieten van nu en de komende dagen.