Hoe gaat het met ons….

Dinsdag 19april.

Hoe is het hier in Soulac, of liever gezegd in L’Amélie-sur-Mer, een paar kilometer lager.(Het hoort wel bij Soulac).

Het gaat goed hier. De dagen rust doen goed. Ik merk wel dat er toch wel heel veel gebeurd is in een paar dagen. Er spookt af en toe nog heel veel door mijn hoofd. Ook mijn lijf is heel blij met de rust. De blauwe plekken op mijn gezicht worden wat geler. De zwellingen nemen wat af. Alleen mijn rechter hand en onderarm zijn nog erg blauw en wat dik. Maar dat zal ook langzamerhand wel minderen. Met regelmatig paracetamol geen pijn gelukkig. 
Ook voor Maarten doet de rust goed. Voor hem was het ook een gespannen situatie. Mij zien vallen, zien wat er kapot was, naar de ziekenhuizen, afwachten wat er allemaal ging gebeuren,  alles regelen met de verzekering, overnachting regelen… Ook hij had een paar dagen nodig. 
We merken dat we nu al weer nieuwe, mooie beelden vormen van dat wat we deze dagen in Soulac zien en ondernemen. Ze verdringen de beelden van de dagen ervoor langzaam…

Dus elke dag een wandeling en genieten van het strand, de fantastische zee, het stadje en ons laten verwennen in het mooie hotel en de vriendelijke en hulpvaardige familie (maar dat hadden jullie gisteren al wel begrepen). 
Mijn hoofd wordt gesierd met een pet, want er mag pertinent geen zon op mijn neus komen…. en die zon heeft geschenen. Het is prachtig weer geweest, net als bij jullie. Heerlijk!

Gisteren zijn we bij de huisarts geweest, gebracht door de eigenaar van het hotel…wat hebben we toch geluk met al die aardige mensen om ons heen.

Het voorschrift van de chirurg om elke twee dagen een zuster naar de wond bij mijn pink te laten kijken, schoonmaken en weer verbinden, kregen we niet geregeld. Er was niemand bereid om ons te helpen. Ze moesten dan uit een andere plaats komen, én Pasen…ging niet lukken. We waren natuurlijk wel benieuwd of de wond mooi schoon was en niet ontstoken. Taak van de zuster. Maar nu dus naar de huisarts. Geen probleem, als je maar betaalt… De wond zag er prima uit. En de taak van de zuster mag Maarten op zich nemen. ‘s Morgens zet hij een keer in de twee dagen zijn kapje op en is hij een begripvolle en lieve zuster…wat wil ik nog meer.
Morgen, woensdag weer terug naar de huisarts. Dan gaan de hechtingen uit mijn neus. Dan kunnen we gaan en staan waar we willen, in ieder geval tot 28 april. Dan heb ik nog een controleafspraak bij de chirurg die mijn hand geopereerd heeft. De orthese moet dan nog wel vier weken blijven zitten.

Morgen maken we ons plan voor de komende week definitief. Wellicht een auto huren en met de auto de kust langs en hier en daar een wandeling maken…we gaan kijken of dat lukt.

Over onze dagen hier, maar ook de herinneringen van de eerste wandeldagen ga ik verder in mijn volgende verhaal.