De natuur in al haar schoonheid

Van de natuur hebben we genoten vanaf het moment dat de rugzak opging en we van La Rochelle naar Chatelaillon-Plage liepen (12 april). Het gevoel was weer als vanouds, de zee naast je met haar geruis, de wind op je gezicht en door je haren en  je voeten die stap voor stap hun weg vinden. Het was heerlijk! 

Vooral in het begin was het heel bijzonder dat we de zee aan de ene kant hadden en aan de andere kant groen grasland en andere begroeiing. Naast het pad een strook met madeliefjes en paardebloemen. 
We zagen veel fluitenkruid, de bloemetjes zaten er al. Ze waren alleen nog groen. Ze hadden de zon en de warmte nog nodig om wit te worden. Veel knoppen aan struiken en bomen, die op springen stonden. Echt voorjaar dus.

We liepen nog een stuk over het strand met heel veel aangespoelde oesterschelpen en zowaar, weer vissershuisjes op palen….
Een pad langs het spoor, zo richting onze bestemming van die dag. Chatelaillon-Plage, pal aan de zee. 
Leuk hotel, kleine nette kamer. Toen we naar de douche keken schoten we allebei in de lach. In La Rochelle was de douche zo hoog, dat het water al bijna afgekoeld was voor het op je lijf kwam. We zeiden tegen elkaar, misschien moeten we morgen wel bukken…en het was dus zo…we moesten bukken….

Het was pas 3 uur, dus de boulevard op. Het was er nog rustig. Er werd hard gewerkt bij de strandtenten. Vloeren voor de terrassen werden neergelegd. Gravers die het zand glad maakten. Alles werd in orde gemaakt voor de komende Paasdagen. Er werd gehoopt op mooi weer en veel toeristen.

Wat ons opviel op het stand hier waren alle afgepaalde stukken strand. Privé of behorend bij een strandtent of hotel. We wisten het niet en hadden dit nog niet gezien.

Uit de wind en in het zonnetje hebben we heerlijk een paar uurtjes op een terrasje gezeten. Genieten dus. Voor het eten nog terug naar de kamer. Maarten ging nog even om twee seconden lijm. Zijn zool was een klein stukje los en voor hij hem verloor…. 
In het hotel gegeten met zicht op de zee, waar we getuige waren van een prachtige zonsondergang. Zo konden we wel slapen…

Woensdag 13 april.

Nu ik de datum zie, denk ik, de 13e.
‘s Morgens wisten we nog niet dat het ook echt een ongeluksdag zou worden.

Vandaag van Chatelaillon-Plage naar Fouras.

Het was nog fris toen we op pad gingen, maar wat is het mooi om dan langs een stille boulevard te lopen, kijken naar een leeg strand met hier en daar een verdwaalde wandelaar met zijn of haar hond en een rustige zee. We liepen steeds langs de kust, maar bij een groot moerasgebied gingen we wat meer naar het binnenland.

We hadden zin in koffie en we zagen een bordje Hotel. Daar hadden ze vast koffie. We konden alleen niet zien hoe ver het was en of het open was. Hopen maar en de pas erin… uiteindelijk nog twee en halve kilometer gelopen en geluk. Het was een soort wegrestaurant met hotel. We zagen allemaal bedrijfsbusjes staan en het was goed druk. Bij de deur stond een bord: vandaag:  “salade museau”, varkensneus dus. En vorig jaar heb ik met mezelf afgesproken dat ik dit nooit meer zou eten… 
De dienster zei dat het salade met geitenkaas was. Prima dus. Toen ze het kwam brengen…wat zat er bovenop…varkensneus. 
Gelukkig kon ik het aan de kant leggen en de salade was heerlijk! 
Gevoed en gelaafd konden we weer verder.

Door Maarten zijn huiswerk kwamen we op een prachtig pad. Een pad tussen zee en land, hoewel land, het was een moerasgebied. Heel mooi om hier te lopen en ons te verwonderen over de natuur. We naderden onze eindbestemming voor die dag en we hadden al een kleine 18 km gelopen. Alleen nog een bospad en dan het stadje in….hier hoef ik verder niets over te vertellen…