“Wikke en wegen.....”

Geen zware tas op mijn rug, geen wandelschoenen aan, maar sandalen, me vanmorgen niet mentaal voorbereid op toch net weer iets verder lopen dan voorzien....we hebben na 8 wandeldagen een rustdag!

En een mooie plek...Utah Beach.

Het is nu vrijdag ( 24 mei) en de aflopen dagen hebben we weer van alles beleefd.

We gaan terug naar woensdag (22 mei). Na vertrek uit het prachtige huis, een ontbijt in het stadje (Isigny-sur-Mer). Een belevenis op zich. Vlak voor ons was de markt verrezen met al haar kleuren en geuren van vlees en vis. Alle tafeltjes naast ons waren bezet. Naast ons een madam, die met allemaal papieren op het veel te kleine tafeltje, probeerde te werken. Proberen....want iedere keer kwam er een wat oudere dame, wat later bleek haar moeder, met bloesjes van de markt in allerlei kleuren, naast haar tafeltje staan. Afwachtend keek ze dan naar een reactie. Een rood exemplaar kreeg de goedkeuring van de dochter. Er werd gepast en toen ook wij beaamden dat het mooi was, hield ze het aan...it’s my birthday...vertrouwde ze ons toe. Aan de andere kant naast ons zaten ze aan de worst en hamburgers, vergezeld van een biertje. Wij aan de koffie, de jus en stokbrood aangevuld met kersen van de markt (er zat nl geen jam bij het brood). Genoten hebben we van het ons kent ons. Elke keer kwam er iemand langs die wel iemand kende op het terrasje. Al lopend begroetten ze elkaar met twee kussen en liepen dan weer verder....

We hadden hier nog lang kunnen zitten kijken en genieten, maar de tocht van die dag “riep”...

Eerst nog even teruggelopen naar het begin van het stadje, naar de brug en de haven. Een zandstrandje met huizen er achter. Heel goed voor te stellen dat op dat strandje de kleine vissersboten aan kwamen, de vrouwen al klaar stonden om de vis naar de markt te brengen en de handel kon beginnen. Moest meteen toch wel even denken aan Arnemuiden....

De tocht naar Carentan. We noemden deze dag “wikke en wegen”. Het was een constant kiezen tussen een natuurpad met heel veel wikke en zo meer of het gebaande pad, over asfalt dus. Zekerheid of maar afwachten...Natuurlijk was de keus niet altijd goed. Zo kwamen we over een pad op het erf bij een boer terecht. Er was wel een pad naar de volgende boerderij, zo’n 200 meter, maar hij waarschuwde dat het gras en het onkruid hoog erg hoog stonden. Hij wilde wel voor ons een hek open maken. Als het niet ging, moesten we maar omkeren....Met het achter ons sluiten van het hek, wenste hij ons “bon courage” toe. Hadden we wel nodig. Het was niet best, maar teruggaan is, als je al stuk afgelegd hebt, ook geen optie. Moet je dat stuk waar je je al doorgeworsteld hebt nog eens afleggen. Dan maar verder en naar het einde kijken. Met prikkende brandnetel bultjes het asfalt weer op....

En een gelukje. Zomaar uit het niets (geen fata morgana...) een bar- tabac met een klein winkeltje....koffie! De dame keek niet echt blij toen we binnenkwamen, maar ontdooide wat toen we eenmaal zaten en ze koffie voor ons gemaakt had. Ze nestelde zich op een hoge stoel achter de bar,  zette een film aan op de t.v. en pakte haar breiwerk. Af en toe kregen we een glimlach. Het ijs was gebroken. Bij vertrek wenste ze ons, met een brede glimlach, een goede tocht.

Dan loop je toch weer heerlijk verder....

Na 3,5 km “stoppeldijk” liepen we Carentan binnen. Uurtje genieten in het zonnetje, en om 6 uur konden we terecht in een prachtig herenhuis, ons onderkomen voor die nacht.