Vier dagen in vogelvlucht.

Zaterdag 18 mei,

Goed uitgeslapen begonnen we deze dag aan onze wandeling van Courseulles-sur-Mer naar Arromancches-les-Bains, 18.3 km. Het was zo donker in onze slaapkamer dat we niet vroeg wakker geworden waren ( half 10!) Fijn toch....lekker uitgerust.

Bij de haven stond de brug open. Gaf ons de tijd om bij de vismarkt, met net binnengekomen vis, te kijken. De brug bleef maar open en een Fransman raadde ons aan om de haven heen te lopen. Het zou nog wel even gaan duren. We dachten, hij zal het wel weten, dus stevige pas erin en om de haven...ja, wat dacht je...we waren nog niet rond of de brug ging dicht....

Vanuit het stadje gingen we gelijk het strand op. Prachtige tocht. Toen we door hoog water het strand af moesten, liepen we verder door de duinen.

In de verte zagen we, in de zee voor Gold Beach, de pontons al liggen die de geallieerden neergelegd hadden voor hun materiaal en als golfbrekers.

Toen we bij Arromanches-les-Bains  waren, zagen we pas goed hoe al die pontons in een hoefijzervorm lagen. Het was laag water en we konden naar enkele pontons toelopen. Heel indrukwekkend.

En wat een vlagvertoon in het stadje. Helemaal klaar voor de 6 juni viering.

Zondag 19 mei,

Wakker geworden met het tikken van de regen.... Na het ontbijt gingen we er aan geloven, rugzak met regenhoes op, regenjasje aan en paraplu op.

Van Arromanches-les-Bains naar St.Laurent-sur-Mer ( 23, 5 km).

Lopen in de regen ingesloten in je kleding, maar ook een beetje ingesloten in jezelf. Af en toe kijk je eens onder je paraplu vandaan, maar de omgeving gaat voor een groot deel aan je voorbij. Ik dacht wel, toen ik naar al dat groen om me heen keek : “hoe grauwer de lucht, hoe groener het gras....” Ook dacht ik, ach wie weet, misschien schijnt straks de zon wel weer of wordt het in ieder geval droog....

Je denkt aan van alles, tot je denkt “ik geloof dat ik wel moet plassen”. Paraplu op de grond, rugzak af, wat klamme lappen afpellen en ja, hoor, Maarten zegt “er komen wandelaars aan”. Uren niemand gezien en dan uitgerekend nu...nog haasten ook en dan voor die paar druppels....gewoon “koude pies”...En het ergste, een honderd meter verder bij de Batterie de Longues-sur-Mer was een toilet....

De Batterie liet je wel weer even stil staan bij 75 jaar geleden. 5 grote bunkers met ( nog intact) afweergeschut om vliegtuigen uit het luchtruim te schieten of schepen die de kust naderden aan te vallen.

Het werd lichter, de vogels gingen fluiten, paraplu kon dicht en het lopen ging ook meteen gemakkelijker.

Hoewel de paraplu op die dag nog al eens op moest en we, ondanks dat, toch genoten van de mooie wandeling net achter de kust, ging het lopen weer haast vanzelf toen we het strand weer op konden....Omaha Beach.

Wat voelt dat toch bijzonder. Over het brede strand lopen en te kijken naar de duinen en het “achterland”. Daar moesten al die soldaten over heen en naar toe....daar denk je dan wel over na.

De wandeling eindigde in ons hotel voor die nacht met een Grimbergen, een bakje pinda’s en een haardvuurtje....super. Na een toch wel pittige wandeldag voel je de vermoeidheid dan weer wat verdwijnen.

Maandag 20 mei,

Van Saint-Laurent-sur-Mer naar Grandcamp-Maisy (18,3 km).

Vandaag verder over Omaha Beach. Veel gedenktekens voor de Amerikanen. Zou Trump hier naar toe gaan met de viering? Zou zomaar kunnen....

Een heerlijk zonnetje vergezelde ons, toen we na het strand meer landinwaarts gingen lopen. Prachtig. Alleen de vogels zorgden met hun fluiten voor geluid. Links en rechts groen met bloemen in alle kleuren.

Onderweg mooie verstilde dorpjes met middeleeuwse uitstraling. Wat een rust! Uitzicht op de glooiende velden. Erg mooi. Echt genieten.

En dan begrijpen jullie nu vast wel het contrast met het vissersdorp.....

Dinsdag 21 mei,

Van Grandcamp-Maisy naar Isigny-sur-Mer ( 17, 2 km).

Vanmorgen scheen het zonnetje volop en het leek ons een goed idee nog  even langs de haven te lopen. Onze indruk een beetje oppoetsen.... Het zag er een stuk beter uit dan gisteren, levendiger, maar echt bruisend....?

Op pad. Prachtige tocht over kustpad. Wat is de zee dan toch mooi. De branding, de witte stenen langs het pad en de grote stenen ter bescherming van de kust.

Toen we niet verder konden, meer het binnenland in. Een stuk warmer. De eerste zweetdruppels en natte haren in mijn nek.

Bij toeval beland bij Nederlanders. Soort geslaagd  “ik vertrek” verhaal. Boerderij gekocht, verbouwd, 2 gîtes gemaakt, camping, zelf appelsap en cider maken, voor de gasten koken. Duizendpoten dus. Heerlijk een literfles appelsap leeggedronken. Bij vertrek vertelden ze nog dat als er iets aan de hand zou zijn, we ze altijd mochten bellen. Erg hartelijk.

Ze gaf ons ook het advies over de dijk naar ons overnachtingsplaatsje te lopen. Moesten we wel even over het erf van een boer, die hier niet zo blij mee is, maar dan moesten we maar zeggen dat we bij haar vandaan kwamen....we  zijn de boer niet tegen het lijf gelopen...

De tocht over de dijk was mooi, maar de dijk was lang, wel ruim 5 km....en liep zo, over de brug, het dorpje in, waar we nu zitten.

We zitten in een mooie B&B. Op dit moment allebei aan de grote tafel. Maarten heeft de kaart voor zich en doet nog steeds verwoede pogingen slaapplekken te vinden voor de week van 6 juni. We zitten dan al wat verder van de landingsstranden met de festiviteiten, maar lukt nog niet erg....komt vast goed. Het is nog niet zo ver.

De komende dagen hebben we een bed.....