Achter die voordeur….

…Bij ons steeg de spanning toen de deur open ging en we binnen gelaten werden. Snel keken we om ons heen. Was het hier te vertrouwen? Zagen we vreemde dingen? Niets van dat. Alleen maar veel spullen. Een huishouden van Jan Steen was er niets bij. De spanning die we voelden, was snel weg en maakte plaats voor een gevoel van nieuwsgierigheid “hoe zal dat hier worden?”. De twee hondjes schuurden constant langs onze benen, wilden likken en springen en de papegaai was geen moment stil.
Hermine ging ons voor naar onze kamer, een trap op naar boven. Een mooie kamer, waar rust heerste. Hier hielden we het vast uit….

Onze maaltijd van stokbrood, camembert en een sapje genoten we buiten aan de tuintafel. Ook hier weer constant die hondjes. Bedelen en springen. En Victor bleef maar oefenen….De corpulente man kwam vanuit een hoekje aan gescharreld en bleef ons van een afstandje bekijken. Hij zei niets. Op een gegeven moment passeerde hij toch met een omtrekkende beweging, via een bovenliggend terras, onze tafel, ging het huis binnen en kwam terug met een doosje eieren. Hij ging dezelfde weg weer terug. Had hij ergens in de tuin zijn eigen optrekje?

Na het eten naar onze kamer, een verademing. Door de plafonds en de deuren hoorden we af en toe nog wel wat, inmiddels bekende, geluiden van beneden,  maar het gebeurde daar en bij ons was het stil.

Zo gingen we de nacht in en ook deze verliep rustig. Tot we wakker werden met grote lachsalvo’s uit de eetkamer die beneden ons was. Een groep gasten die voor ons aan het ontbijt ging  vertelde zo te horen alle grappen uit hun assortiment. Wel een beetje jammer dat we niet mee konden lachen.

Ons ontbijt verliep rustiger. Hermine die alles opdiende en Roland die afruimde. Als Roland met ons een praatje stond te maken en Hermine hoorde dit werd hij geroepen. Hij moest naar de keuken/ kamer komen….Meewarig slofte hij dan de eetkamer uit. Onze corpulente vriend stond af en toe in de deuropening de situatie op te nemen en riep Oscar of Rio, die regelmatig onder de tafel weer bij onze benen zaten. Natuurlijk luisterden ze niet en de man liet het dan met een zucht zoals het was….

Aan het eind van de maaltijd hebben we nog wel even kunnen praten met Hermine en Roland. Ze vonden het leuk om over het huis te vertellen. Onze complimenten gemaakt over het huis, waar Hermine als klein meisje was opgegroeid. Hier ging ze niet meer weg en Roland had hier ook een mooie plek gevonden. We waren er van overtuigd dat de corpulente man bij het huishouden behoorde en dat was helemaal goed.

Na het ontbijt de rugzak opgedaan en met een goed gevoel afscheid genomen van het huis en zijn bewoners. Heel anders daalden we de trap af dan dat we erop geklommen waren….