Het oude huis.

In een klein stadje is het stil. De straten zijn uitgestorven. Geen mens te zien. De huizen verraden niet hoe het leven achter de voordeur is. De luiken hier en daar gesloten. Er zijn nog wat winkeltjes met verkleurde producten voor het raam. Papier over artikelen die beschermd moeten worden tegen de zon. Wat ooit een restaurant of hotel was is nu vergane glorie. Wat is hier aan de hand? Zijn de mensen hier weggetrokken of leiden ze een teruggetrokken bestaan?

In een van de kleine straten staat het oude huis. Struiken in de voortuin onttrekken het zicht op de voordeur. Wel te zien is dat twee hoge stenen trappen leiden naar de grijze voordeur. Een huis met een verleden of is er ook een heden?

We zullen het zien. De trappen opgeklommen. Een bel met flink geklingel kondigde aan dat er bezoekers voor de deur stonden. Hoe was het achter die grote deur?

In het huis wonen Hermine en Roland met hun 2 hondjes, Rio en Oscar, een paar katten en een papegaai, Victor. Victor heeft een vast repertoire. Van fluiten naar bonsoir en andere woorden, van miauwen tot het fluiten van de Marseille. Op dit laatste moet hij nog een beetje oefenen, de laatste maten gaan steeds verkeerd. Ook loopt er een corpulente man rond die slecht ter been is en niets zegt. Hun zoon? Hij scharrelt wat rond in de tuin en in het huis. Af en toe gaat hij met een bezem achter de hondjes aan.

Het huis is uit 1850 en de spullen die erin staan zijn uit hetzelfde tijdvak. Het lijkt of er nadien nieuwe snuisterijen zijn bijgekomen en er niets het huis uit gegaan is. 
Kamers met houten, krakende vloeren. Aan het plafond kroonluchters. Op de schoorsteenmantel beelden en koperen lampen met kralen. Een bed met velours en krullen. Schilderijen met engelen maken het geheel compleet.  Bieden zij de reizigers die hier verblijven bescherming?

Wat een voorrecht om achter deze voordeur te mogen vertoeven….

Antrain, 15 september.