Bretagne landinwaarts…

Het is zaterdag 18 september en Rennes ontwaakt. 
De geluiden van de stad komen langzaam op gang. Een claxon van een auto en het zwaardere geluid van een bus die straks de reizigers weer van en naar het station gaat brengen. 
Er komen steeds meer mensen op straat. Mensen in nette pakken, toeristen, schoolkinderen met rugzakken en oortjes in en zo te zien bewoners van de stad, die allemaal ergens heen gaan.  
De eerste elektrische steps zoeven over de rijbaan. De terrasjes worden klaargemaakt, tafeltjes uitgeklapt en stoelen er omheen gezet. Voor straks, als honger en dorst gelest moeten worden. De parasols hoeven nog niet omhoog want het regent licht. Paraplu’s in alle kleuren en motieven worden opengeklapt. Hoezen om de rugzakken gedaan, want de mensen blijven lopen. Alleen de tortelduiven scharrelen op een klein stukje grond om overgebleven kruimels op te pikken…..

En zo gaan ook wij de dag in Rennes beginnen. Na 7 wandeldagen een rustdag. Tijd om de route voor de komende week te bepalen en de stad te bekijken. 
Ook een moment om terug te kijken op deze afgelopen dagen.

Van Avranches via Bas-Courtil, Beauvoir, La Touche, Antrain, Gahard, Liffré naar Rennes.

7 dagen door Bretagne. Een afwisseling van bossen en platteland. Wandelen door voornamelijk loofbossen, die al iets van de kleur van de herfst lieten zien en langs landweggetjes. Bij boerderijen op onze hoede voor de luid blaffende en grommende honden die gelukkig door een hek tot stilstand werden gebracht. Af en toe beetje klimmen, maar over het algemeen redelijk vlak. Goed te doen dus.

De plaatsen waar we doorheen kwamen en waar we sliepen waren vergelijkbaar. Er was niet veel te beleven. Veel was gesloten of gewoon voor altijd dicht. Eten was dus een probleem. Enige waar we van op aan konden was de Bar/Tabac, die overal gelukkig open was. Voor koffie of aan het eind van de wandeling een lekker biertje. Het ergste was in Antrain, waar we na zo’n 20 kilometer ons verheugd hadden op een terrasje. Er was helemaal niets! Het enige wat open was waren 2 Pharmacies. Ons ontlokte het de gedachte: Zou het hier zo slecht met de gezondheid gaan dat er op elke hoek een Pharmacie zit in plaats van een café….
Zat niks anders op dan op een stoepje te “genieten” van een bij de bakker gekocht blikje cola en een pain aux raisins….dan voel je nog meer dat je moe bent en die rugzak toch wel erg zwaar op je schouders drukt. 
Nadien hadden we geen verwachtingen meer. We waren blij met wat er op ons pad kwam. Uiteindelijk 3 avonden stokbrood met camembert. Geen straf. We eten al genoeg.
Nu ik het over eten heb, denk ik ineens aan de Salade de Museau, die mij aangeprezen werd in Pleine-Fougères. Het was varkenssnuit en volgens de ober heel lekker. Ik had mijn bedenkingen, maar dacht dat ik wel eens iets moest proberen….ik kreeg het voor me en dacht meteen dat het het niet was. Bij elke hap zag ik een varken en zijn neus die aan het wroeten was in de modder. Een snuit met die 2 gaatjes….mijn bord is niet schoon opgegaan….en ik bestel het nooit meer!

Overnachten was prima, maar zo verschillend. Vooral de 3 boerderijen waar we geslapen hebben. De boerderij in Bas-Courtils met de niet zo erg vriendelijke boerin was een schapenboerderij die nog in bedrijf was. Eigenlijk had de boerin helemaal geen tijd voor een B&B. Waarom dan? 
In Pleine-Fougères een heel ander verhaal. De eigenaren waren in retraite en hadden alle tijd voor de gasten. Ze waren op leeftijd en hadden een mooie gedachte: als wij de wereld niet meer in kunnen trekken, komt de wereld wel naar ons, middels onze gasten. Ze genoten van alle verhalen. Heel bijzonder. 
De derde boerderij in Gahard was weer een ander verhaal. Jonge mensen met een ideaal. Een biologische boerderij met een eigen melkfabriekje. De koeien die ze hielden waren koeien in retraite. Hele oude koeien, alleen voor de melk en om ze nog een goede oude dag te bieden….Bij het ontbijt zagen we ze vanuit de stal gezapig achter elkaar de wei inlopen. Eén koe kon zelfs dit tempo niet bijhouden…. 
Het terrein was erg groot. Er woonden meerdere families, die soort buurtschap vormden, elk met een eigen taak. B&B, een accommodatie voor groepen en een winkeltje voor biologische producten. Als je dit ziet heb je wel veel waardering voor dit idealisme.

En zo hebben we maar een klein stukje van het mooie Bretagne doorlopen met heel veel ervaringen. Na Rennes zal de streek niet veel veranderen. Dus vandaag het besluit genomen morgen met de trein richting Saint Nazaire te reizen. We missen toch wel de kust en het strand. In Saint Nazaire sluiten we Bretagne af door een dag extra te blijven om de kust daar te verkennen. 
En dan zakken we verder langs de kust naar beneden, richting het zuiden.

Blijft een “avontuur”….waar we volop van genieten.