Afscheid van Frankrijk en de start in Spanje…

Wat is het genieten in San Sebastián. 
Wat is het genieten van het Spaanse leven. 
Wat is het genieten van de Spaanse geneugten…..

Vol enthousiasme was ik al aan het vertellen over het leven in Spanje, maar hoe zijn we hier gekomen?

Terug naar woensdag 31 augustus. Na een onrustige nacht in hotel Colbert, door veel lawaai op straat, werden we pas een beetje wakker bij het ontbijt. 
Mooi op tijd bij de halte voor de bus naar Hendaye….het was er erg stil…een veeg teken….wat bleek: de bus was al weg. De tijd op internet klopte niet met de tijd bij de bushalte zelf. De bus erna ging pas na meer dan een uur. Wat nu? Wachten? Nee, dan maar lopen. En zo begon onze eerste wandeldag. Het was bewolkt, maar goede temperatuur om te lopen. Het was zo’n 14 km naar de pont die ons over de grens bracht tussen Frankrijk en Spanje. Erna, eenmaal in Spanje nog zo’n 4 km naar ons einddoel van vandaag, Irun. 

Het teken van de Jacobs route kwam op ons pad. Het wordt nu “echt!” 
Langs nog zo’n vreemde vuurtoren (van die Rus…) liepen we Saint- Jean-de-Luz uit, richting de kustroute. 
Een probleem. Vanwege gevaar voor afbrokkelen van de kust konden we niet over de kustroute, maar noodgedwongen langs de weg. Zo veel mogelijk achter de vangrail, maar ik weet niet meer hoe vaak we eroverheen gestapt zijn naar de weg, omdat er weer een hek stond. Onze beenspieren werden wel op de proef gesteld en geoefend…. We vroegen ons wel af of dit niet nóg gevaarlijker was dan over het kustpad lopen. De auto’s zoefden ons vaak zo hard voorbij. Het was constant opletten. 

Inmiddels wel trek in koffie, maar langs de weg natuurlijk niets. Zouden we het bij een camping proberen? Er kwam een jongeman aanlopen van de camping vandaan, met soort uniformblouse aan en een verrekijker om zijn nek. Die kon ons vast helpen. 
Niet aan koffie, maar wel aan informatie over het kustpad. Hij was verbonden aan een natuurvereniging die toezicht hield op het Baskische kustpad met z’n natuur. Gingen de mensen die op het pad liepen goed met de natuur om en hadden ze geen honden bij zich. 
We waren net een groot huis gepasseerd, waar iets opstond, wat begon met fuskal….ik dacht dat het iets met fiscaal te maken had en we waren het voorbij gelopen, maar hij vertelde dat het een soort natuurmuseum was en een rustplek voor wandelaars. Dat kwam goed uit. Hij liep met ons mee en liet het ons zien. Een prachtige tentoonstelling over de natuur ter plekke en haar bedreigingen. In het winkeltje konden we vruchtendrank kopen. Wat een bof.

Uitgerust en gelaafd dan nu gelukkig het kustpad op. Vanaf hier geen problemen. Nu door de natuur. Wat een verademing. We hoorden weer vogels en verder niets…Heerlijk.

Aan het eind van Le Sentier Littoral nog een verrassing. We gingen het strand weer op. 
Wat een mooi afscheid van Frankrijk. Begonnen op het strand en nu eindigen op het strand….
Nu op naar het pontje om over het water de grens met Spanje te passeren. 
Een hele leuke ervaring om op deze manier Spanje binnen te komen.

Aldaar besloten we om de rest naar Irun ook maar te lopen en geen bus te nemen. Die 4 km kon er nog wel bij. 
Ook dat begon goed. 
We zagen een soort lift die naar boven ging naar wat er uitzag als een soort vesting. Dat leek ons wel wat en het was geweldig. De lift bracht ons in een heel oud gedeelte, een oude vestingplaats met smalle straatjes, mooie huizen in prachtige kleuren. Het was de “oude stad”, uit de middeleeuwen, Hondarribia. Uit de tijd van Karel V. Alles zo sereen, zo rustig. We zouden hier nog uren hebben kunnen dwalen, maar we moesten verder….

De ervaring die we hadden, maakte de rest van de wandeling goed, want die was niet echt leuk. Drukke wegen, veel lawaai, veel auto’s. Altijd toch wel weer wat om in een stad te komen. De laatste kilometers telden zwaar en uiteindelijk werden het er toch 20. 
Gelukkig nog één weg omhoog naar het hotel. Blij dat we er waren. Snel de rugzak af en de schoenen uit. En onder de douche…alle zweet eraf spoelen. 
Trouwens Annet, je hebt je goed gehouden tijdens de eerste wandeling in de kleinere rugzak. Ik had een mooi plekje voor je ingeruimd….

Het was inmiddels 6 uur, dus richting het centrum op zoek naar terrasje en een biertje….

En dit was de plek waar we heerlijk genoten van ons biertje, maar we nog niet gewend waren aan het Spaanse ritme. Inmiddels weten we dat prima. Het voelde ook zo bijzonder. Je bent de grens over en alles is ineens anders. De mensen, de huizen, de taal…en dan niet alleen de woorden, maar zo snel, nog veel sneller dan in Frankrijk. Benieuwd of we snel woorden gaan oppikken. 

Na onze maaltijd met lichtelijk vermoeide, stijve benen teruggelopen naar het hotel. Heerlijk op onze zolderkamer (al weer!) languit op bed een hotel gezocht in San Sebastián. Niet gemakkelijk, maar gelukt.

We hoopten op een goede nacht, want het hotel is mooi, maar wel oud. 
Houten vloeren die bij elke stap kraken en niet alleen bij ons, maar ook bij de buren…. het lijkt dan net of ze bij ons in de kamer lopen….
We zitten ook nog vlakbij de lift. Het schijnt een plek om te discussiëren met elkaar voor je die lift instapt….
Máár, onder een sterrenhemel, de veeltalige spotjes gaan namelijk niet helemaal uit, als je het licht uitschakelt…..zouden we moeten kunnen slapen….

En het is gelukt! 
We hebben heerlijk geslapen. De uitgewassen kleren die Maarten in de buurt van de airconditioning gehangen had, waren droog. Een nieuwe dag, donderdag 1 september. Nog even over de stad uitgekeken en naar de bergen in de verte, en na het ontbijt ging de rugzak weer op. Reizen met de trein naar San Sebastián.

Het was al snel te zien dat we in Baskenland waren. 
Vanuit de trein zagen we spandoeken en vlaggen op balkons en op hekken en teksten op muren en gebouwen. Het is duidelijk dat de Basken nog steeds vechten voor hun vrijheid. We vonden het een beetje vergelijkbaar met Corsica. Zo fanatiek, zo standvastig in hun streven naar onafhankelijkheid.

Zodra we de deur van de stationshal uitliepen gingen we weer een nieuwe wereld in, die van de stad San Sebastián. Meteen al te zien dat het een bruisende stad is. Al die mensen! Al snel liepen we met de stroom mee, op zoek naar een koffietentje. Neergestreken op een pleintje onder de parasols. Prachtig weer, te warm om in de zon te zitten. Met een kopje koffie genoten we van het straatbeeld. Het waren niet alleen de toeristen, juist ook de mensen uit de stad zelf zaten heerlijk op de terrassen. Ze ontmoetten elkaar hier. Zo ook 2 jonge vaders met hun kind in de kinderwagen die met een paar vrienden stonden te kletsen en elkaars kinderen bewonderden. Dat is nog eens “papa dag”, tijdje bijkletsen….biertje erbij…en dan weer verder…echt chil!…we hebben de tip aan Jasper doorgegeven….
De vensterbanken aan de buitenkant bij de cafeetjes zijn dan wel een uitkomst. Je kunt er op zitten en  via een open raam je bestelling doorgeven. Er werd druk gebruik van gemaakt.

De mensen zijn hier toch heel gemakkelijk. Is er geen plek meer aan een tafeltje, vragen ze om een stoel die niet in gebruik is en gaan bij de pui van het café zitten, bestellen wat en wachten rustig tot er een plekje is. Ook daar plankjes om je consumptie op te zetten.

Wij zaten heerlijk. Na de koffie een biertje en zoals we “geleerd” hadden, we gingen eten: geitenkaas met vruchtencompote uit de oven met geroosterd stokbrood en een salade. 2 gerechten, waar we samen van aten. Heerlijk! 
Al etend bleven we genieten van wat we zagen. 
Werkmensen die een kopje koffie ophaalden en op het plein op een bank het opdronken …kan allemaal. 
We zagen ook steeds schoolkinderen met hun vader of moeder langskomen, allemaal met een platte doos. We vermoedden dat het een laptop of tablet was en ze naar hun school geweest waren om die op te halen. Ook hier zullen de schoolvakanties wel bijna afgelopen zijn. Zo zaten we dus midden in het normale stadsleven. Heel bijzonder dat je daar dan deelgenoot van bent…

Het werd tijd om ons hotel op te zoeken en ons aan een siësta over te geven. Erna de stad verder verkennen.

En dat verkennen hebben we gedaan. Verder die dag en ook vrijdag 2 september, de volgende dag. 
Langs de boulevard en het strand, druk bezocht met dit mooie weer. San Sebastián ligt aan een prachtige baai met aan de 2 uiteinden een rots/berg met op de ene een Christusbeeld. 
We hebben die berg “beklommen” via een weg en trappen. Heel veel trappen. Hoger en hoger. Bovenop een prachtig uitzicht over de stad en de baai. 
We hebben gedwaald  langs de haven, de rotsige kust aan de “buitenzijde” van de baai, met zicht op de Golf van Biskaje en door de “oude stad”, een bezoek meer dan waard.
Prachtige straatjes en huizen. Donkere kleuren, veel erkers aan de huizen in juist weer contrasterende kleuren. Elk straatje was anders. Daar hebben we in een klein restaurantje pintxos gegeten op de manier zoals Ilja Gort verteld had dat het bedoeld was. Hij liet zien dat alle hapjes uitgestald waren en je kon kiezen welke je wilde gaan eten. Glas wijn erbij…hij deed dat restaurantje na restaurantje en elke keer weer een glas wijn….wij hielden het maar bij één. Het zag er inderdaad prachtig uit en smaakte prima. 

En zo hebben we 2 dagen door San Sebastián gelopen en genoten van de stad. Een leuke, gastvrije en gezellige stad.

Zaterdag 3 september weer verder op pad, richting Ondorroa.