De eerste indrukken.

Het is 2 september, half 11 en ik zit op het dakterras van ons hotel op Spaanse bodem. We hebben net ontbeten en onder een nog bewolkte lucht kijk ik naar de verschillende appartementen op “mijn” hoogte. Wat wonen er veel mensen in San Sebastián. 
We zagen het al toen we de stationshal uitliepen en de stad voor ons zagen liggen. 
Hoge gebouwen met appartementen. Wel hele mooie gebouwen, heel afwisselend, met erkers en allemaal de zo specifieke balkons met gedraaide spijlen van gietijzer. Heel veel mensen dus, dicht bij elkaar. Nu ook goed voor te stellen dat er iedere avond zoveel mensen buiten zijn op pleinen en terrassen. Plekken waar ze elkaar ontmoeten, jong en oud, waar de kinderen spelen tot het donker wordt. Ze hebben ruimte nodig…Het weer speelt natuurlijk ook een grote rol. Het blijft tot laat warm. Voor ons bijzonder, voor de mensen hier gewoon hun ritme. 

Het Spaanse ritme….de eerste avond voor ons even wennen. Na een wandeldag aankomen in een stad (in ons geval Irun) wat drinken, maar dan nog tot na 9 uur wachten tot de keuken tapas (of zoals ze hier in Baskenland zeggen pinxtos) gaat serveren…. Je energie is op, je krijgt het een beetje koud en je lichaam heeft wat warms nodig. Wat smaken om 10 uur een schaaltje papas fritas en verschillende hapjes dan als een feestmaal. 
Met weinig moeite pasten we ons de dag erna aan dit ritme aan. Rond 2 uur wat uitgebreider eten en dan ‘s avonds laat nog wat Pintxos, waar een grote variatie in is. Helemaal prima.

Al schrijvend bedenk ik me dat het niet voor te stellen is dat vandaag nog maar de vijfde dag is dat we weg zijn. 
Het lijkt al zo veel langer. 
Al zoveel indrukken opgedaan. Al op zoveel plekken geweest. Zelfs de tweede dag op 2 plekken, Biarritz en Saint-Jean-de-Luz en in allebei rondgewandeld.

In Biarritz zijn we na ons ontbijt in een heerlijk hotel rustig begonnen. Een mooie zolderkamer met veel ruimte, maar je moest wel op de balken letten….
Op het pleintje waar we sliepen stond een oude kerk. Even ingelopen, rondgelopen en een kaarsje gebrand. We hebben de oude haven bekeken en hebben ons toen in het “mondaine” strandleven gestort. Alles gebeurde rondom de boulevard. Enorme hotels, veel luxe en prachtige gebouwen. Een mooi strand, waar het erg druk was. We verbaasden ons sowieso over de grote hoeveelheid mensen. Op de boulevard, maar ook wat verder de stad in. Niet zozeer bewoners, maar vooral toeristen. 
Op een terrasje op de boulevard neergestreken voor een kop koffie, maar geen succes. Er werd om ons heen al gemopperd. Het duurde lang voor de bestelling opgenomen werd en hetzelfde met afrekenen. Er stonden al mensen op die het wachten beu waren en aanstalten maakten om te vertrekken. 
Ik vroeg naar het toilet, maar werd verwezen naar een openbaar toilet, stukje verder. Bij het naar beneden lopen kwam de geur me al tegemoet. Niet fris dus. Degene die eruit kwam liet duidelijk merken dat het erg vies was. Ben dus niet gegaan. 
Omdat Maarten nog steeds zat te wachten en nog niets besteld had zijn we weggegaan. 
Terug naar “ons” pleintje, het pleintje waar het hotel stond. Op hetzelfde rijtje zat een café, waar we heerlijk gezeten hebben. Zicht op de muziektent ( die hier op heel veel pleintjes staan), waar kinderen zich altijd toe aangetrokken voelen om te gaan rennen, dansen en springen….
Na koffie en een biertje met een borrelplank onze rugzak opgehaald in het hotel, schoenen aan en richting station gelopen.

Daar de bus naar Saint- Jean-de-Luz. Een mooie tocht waarbij we veel van de omgeving zagen, bergachtig en groen. 
Opvallend in de bus hier is dat de mensen die uitstappen de chauffeur bedanken voor de rit. Is bij ons wel eens anders. 
Rond 5 uur bij het busstation, het hotel voor die nacht was er vlakbij. Een wat ouder hotel, trappen met grote houten leuningen en heel veel treden die kraakten. Ongehoord in de nacht naar boven sluipen gaat hier niet lukken… kleine kamer, maar prima.

Saint-Jean-de-Luz, weer een badplaats, maar een heel andere dan Biarritz. 
Allemaal wat “gewoner”. Toch zie je dan in zo’n plaats weer specifieke dingen. 
De kleur van de huizen. Veel wit en bruin-oranje accenten. Sommige met vakwerk. 
Een vissershaven, altijd leuk om omheen te lopen. En natuurlijk ook het strand. De boulevard was smal en de huizen ernaast hadden allemaal een toegangsbrug naar hun huis. Bij het strand een vreemd kunstwerk van een Rus, een soort vuurtoren. Blijven bijzondere mensen….
Inmiddels werd het steeds bewolkter, maar nog warm, dus de mensen bleven gewoon op het strand. 
Aan het eind van de boulevard even gezeten en wijntje gedronken….je moest niet te lang wachten met opdrinken, want anders was het vervlogen….toch hebben we er de tijd voor genomen. We zaten heerlijk en er gebeurde van alles voor ons en om ons heen. Eigenlijk even “ongegeneerd” naar mensen kijken. Heel herkenbare situaties. Mensen die iets willen eten, maar niet kunnen besluiten. De man, die al doorloopt en de vrouw die nog staat te studeren. En dan natuurlijk de verschillende soorten mensen, mensen zoals wij (denken we….), maar soms net een beetje anders….

Gegeten onder de platanen op een klein pleintje bij een pizzeria. Een vrolijke ober die natuurlijk Holland kende….Amsterdam, Rotterdam, Groningen, Maastricht en Terneuzen… Met veel plezier bediende hij ons. Samen tagliatelle met gamba’s…hij vond het prima. 
En alles lekker rustig. 
Met een gezin naast ons was hij minder blij. De bestelling was niet goed, de man en de kinderen aten, de vrouw at niets, zat alleen op haar telefoon te kijken…een ongezellige sfeer. Heel anders dan bij een gezin met 3 kinderen bij ons in de buurt. Leuk om te zien hoe ze lekker zaten te eten en zaten te genieten….

Terug bij het hotel nog even naar uitleg voor de naam van het hotel:  “Colbert” gevraagd. Ik vergiste me bijna. Wilde “Costume” vragen…Misschien weten de geschiedeniskenners het, het was een minister toen Lodewijk XIV koning was….

Het is wat lichter. Wij gaan San Sebastián verder ontdekken. 
Misschien bij de siësta de rest van het verhaal. We zullen zien hoe de dag loopt….