Hoe rust en drukte elkaar afwisselen….

Zaterdag 3 september,

We gaan de stad San Sebastián verlaten en voor we de volgende stad (Bilbao) gaan bezoeken, vandaag een dagje natuur en niet zo veel mensen om ons heen…maar eerst nog een stempel voor ons boekje van het lopen van de camino in de kathedraal halen.

De trein naar Deba en met de bus vandaar naar Mutriku, een prachtig bergdorp. We merkten het al dat we in bergachtig gebied zaten, want door veel tunnels. Inmiddels zijn we al weer aardig gewend aan onze mondkapjes in bussen en treinen. In Spanje doet écht iedereen het op en ze zijn er heel streng op. 
Met trappen gingen we in Mutriku de berg op, tot we gewezen werden op een lift naar boven. Meteen ingestapt…laatste stuk weer trappen…de benen waren goed opgewarmd voor een wandeling van zo’n 6 km naar Ondarroa. We volgden de rood-witte route, GR 121 en de E 9 route, deels over asfalt, deels onverharde paden. Prachtige tocht door de natuur.
Maar als je boven bent, moet je ook weer naar beneden…de afdaling ging in het begin geleidelijk tot we via een soort bospad heel steil naar beneden moesten. Niet echt leuk. Er was een geleidelijker weg, maar die hadden we gemist. Met 2 stokken en voet voor voet (af en toe dwars) naar beneden. Blij dat we weer op de vlakke grond stonden. Dat was weer gelukt! 
Langs een soort boulevard liepen we het stadje binnen, waar we die nacht sliepen, vlakbij het strand. Het hotel was hoger gelegen, dus weer trappen….

Het hotel was een bijzonder gebouw, kaal van buiten met vierkante ramen. Gaf ons het idee van een jeugdherberg. Binnen hetzelfde. Kale gangen, grote eetzaal, bestand tegen alles…hoe zou onze kamer zijn?

Bij het inchecken en paspoortcontrole zei Maarten iets over de “Spaanse” politie. De jongen die ons hielp reageerde meteen: Dit is geen Spanje! … Het ligt zo gevoelig….

Onze kamer was ook best kaal. 2 losse houten bedden, die we meteen tegen elkaar geschoven hebben, maar schoon én zicht op zee. Eerst die schoenen uit…heerlijk!…dan douchen. Je voelt je meteen een ander mens. Nu een biertje bij een barretje op het strand. De dag was weer goed!

En hij bleef mooi. 
Ondorroa is een havenstadje, maar ook hier weer een “oude stad”. Het voelt als een soort voorrecht om door al die smalle straatjes te dwalen en rond te kijken. Het woongebied van heel veel mensen, die allemaal heel dicht bij elkaar wonen. Al die etagewoningen met balkons, waar de was aan hangt. Huizen in verschillende kleuren. Elektriciteitsdraden die voor een groot gedeelte over de buitenkant lopen. Straten die omhoog lopen via trappetjes. 
Was het rondom de haven rustig, hier leefde de stad. Het bekende van elkaar ontmoeten, hier afspreken met vrienden en wijn en bier drinken…Nog een biertje ging er bij ons ook wel in. We gingen toch nog niet eten. Het was pas half 8. 
We zagen wel leuk plekje om te eten…na 9 uur was er voor ons een plekje, niet buiten, maar binnen, in een soort theaterzaal. 
Het was er erg gezellig. Leuke bediening, die ons veel vertelde, ook over deze ruimte, die gebruikt wordt voor film, theater en dans…

Het werd hoogste tijd om naar onze “jeugdherberg” te gaan. Slapen zal zeker lukken….vooral met het geluid van de zee door ons open raam…

Een nieuwe stad, Bilbao, werd ons nieuwe doel op zondag 4 september. 
Maar niet voor we genoten van een heerlijk voor ons klaargemaakt ontbijt. En dan ook nog op een terras in de zon, met uitzicht op het nog verlaten strand, waar de eerste zwemmers het waagden een duik te nemen…. Wie wil de zondag niet zo beginnen? 
Bij het uitchecken vertelde de eigenaar dat het pand een eeuw oud was, dat hij het huurde van de gemeente, maar dat de gemeente zelf er niet veel aan deed. Hij probeerde het van binnen op te knappen, maar geld voor echte renovatie had hij niet. 
Hij had wel een ideaal, hoorde je aan hoe hij vertelde over het gebouw. Wilde fijne plek zijn voor wandelaars en mensen die op enige andere manier op pad zijn, maar kon geen luxe geven…daar was hij ook niet voor. 
Wij vonden het er prima en hopen voor hem dat hij zijn ideaal kan verwezenlijken.

Het werd tijd voor de bus naar Bilbao. Een lange rit, maar wel een hele mooie. Door groen, bergachtig gebied. Klimmen, dalen…erg mooi om zo de omgeving te zien.

Rond 1 uur waren we in Bilbao, de stad die we vandaag en morgen gaan bekijken.

Zo te zien een prachtige stad. Modern en oud door elkaar. Hoge, grote, statige gebouwen. Brede straten en lanen en veel mooie appartementengebouwen. 
Wat ons meteen opviel was het grote aantal mensen met een rood-wit voetbalshirt aan, man, vrouw, kinderen, zelfs hele kleine kindjes. Moest toch wel een belangrijke wedstrijd zijn…even gevraagd…’s middags was de wedstrijd Athletic Bilbao tegen Espanyol Barcelona om de 4e plaats in de competitie. De mensen hadden er zin in en hoopten op een goede afloop (jammer genoeg verloren met 0-1. 
Wat ons ook opviel was het grote aantal rolstoelen in de stad, geduwd door kinderen of kleinkinderen. Opa en oma werden meegenomen voor een wijntje in de stad….geweldig!…en ze genoten er zichtbaar van. De terrasjes zaten vol!

Onze spullen in ons pension gebracht en ons mee laten nemen in het “stadse leven”….

En die 2 dagen zijn ons goed bevallen. Voelden we ons vooral in het begin best “overdonderd” en verloren bij het zien van zoveel om ons heen….zoveel indrukken, alles zo groot en zo mooi, steeds gemakkelijker gingen we ons in de stad bewegen.
Genieten van de architectuur, genieten van de prachtige bruggen. 
Genieten van de oude en de moderne stad, met haar kenmerkende huizen. 
Genieten van uren op een terrasje zitten, soms met een “levend” muziekje, met al die mensen om ons heen of zomaar even zitten op een heel klein terrasje, een paar stoelen en tafeltjes in een smal straatje…even uit de drukte. 
Genieten om te zien hoe op een terras steeds met de stoelen en zelfs de tafels geschoven wordt. Iemand vraagt een stoel  bij een ander tafeltje…stoel blijft daar staan….de volgende komt…..stoelen erbij…zo gaat het maar door en zo staat er ‘s avonds een heel ander terras dan toen het terras ‘s morgens open ging. 
Nagenoten van hoe Maarten met plezier keek hoe ik een dame bij het Gugenheim museum op de foto “moest” zetten. Staand, zittend…benen opgetrokken, benen recht. Het was steeds niet goed. Te dichtbij, te ver weg, geen goede pose, voeten stonden er niet op…in mijn gevoel zou ze nooit tevreden zijn, maar uiteindelijk…

Natuurlijk met het kabelbaantje naar boven om van het uitzicht te genieten. 
En natuurlijk naar het Gugenheim museum, een staaltje architectuur waar je “u” tegen zegt. Met “Puppy” als attractie voor het museum en “de spin” achter het museum. Wat een prachtig museum. De ruimtes zijn zo mooi, dat je soms vergeet te kijken naar wat geëxposeerd wordt. Er zijn steeds wisselende exposities, nu over beweging. Auto’s door de eeuwen heen….van heel vroeger tot in de toekomst. Heel veel auto’s stonden tentoongesteld. Zelfs onze eerste auto, een Renault 4, stond er. Daarnaast ook ruimten met schilderijen en beeldhouwwerken. Kortom prachtig!  
Ook de kathedraal bezocht. Soms is de kathedraal druk en pompeus, deze in Bilbao is rustig, niet druk qua beelden, goud en ornamenten. Prachtige kloostergangen…Echt een rustpunt….

Bilbao, een geweldige stad. 
Een stad die zuchtte onder de tropische warmte. 37 á 38 graden, zoals we hoorden, voor deze stad heel abnormaal. Dit kennen ze niet….de mensen lopen met waaiers en tappen overal water, bij kranen en fonteintjes. 
Een stad die mooi is om overdag in te lopen, maar zeker ook in de avond als alles verlicht is, de bruggen, verschillende gebouwen en  het Gugenheim museum. Prachtig. 
Ook de sfeer is dan anders. Het is net of de mensen rustiger worden. Nemen tijd om even te luisteren naar de jongen die met zijn gitaar liefdesliedjes staat te zingen. Lopen wat langzamer, hebben meer oog voor elkaar en hoeven niet meer zoveel.

Wij zijn blij dat we er geweest zijn en nemen de herinneringen zeker mee als we morgen verder reizen naar Santander.