Hoe rust en feest samen kunnen gaan….

Het is dinsdag 6 september. Vandaag laten we Bilbao achter ons en daarmee Baskenland. Cantabrië is de volgende provincie. We gaan reizen met de “boemeltrein” naar Santander. Een smalspoor trein die door het hele noorden van Spanje rijdt. Hij volgt de Camino del Norte of is het misschien andersom…

Prachtig! Enkelspoor met af en toe gedeelten dubbelspoor, zodat treinen elkaar kunnen passeren. Het is met recht een boemeltrein. Veel stations, maar hij staat ook regelmatig stil. Of omdat hij moet wachten op een tegemoetkomende trein of omdat er geiten over de rails lopen… Hij toetert wat af, bij elke bewaakte en onbewaakte spoorwegovergang.
De trein slingert zich door de natuur, zicht op de bergen, begroeid met naald- en loofbomen. In de verte de kale bergen. Door tunnels en maar klimmen en dalen. Vooral het klimmen kostte soms best wat moeite. Piepend en krakend kwam hij dan boven….We gingen zelfs nog een stuk achteruit. De machinist liep van voor naar achter in de trein, reed stuk terug en toen hij weer voorin de trein zat, beetje extra gas en daar gingen we weer.

Op een gegeven moment veel rumoer in de trein. De machinist kwam tegen iedereen vertellen dat de trein niet meer verder reed. Iedereen uit de trein. Over de spoorwegovergang naar het andere perron….andere trein in en de prachtige reis ging weer verder…Als je met de boemeltrein reist, moet je niet ergens op tijd willen zijn, want ruim drie kwartier “te laat” kwamen we in Santander aan, maar wel met een heel mooie ervaring ….met deze trein gaan we verder het noorden rustig doorreizen.

Wat een drukte in Santander. Wat liepen hier veel mensen heel snel door de stad. Ik had niet de indruk dat het toeristen waren. Dat merk en zie je snel genoeg…

We zochten het postkantoor en een vriendelijke, hulpvaardige inwoner van Santander liep met ons mee en wees ons de weg. Hij vertelde dat het in de middag altijd zo druk was. De mensen werken tot in de middag en daarna gaan ze de stad in om boodschappen te doen. Hij vond het nu niet zo druk. In juli en augustus, dan is het hier overvol. Allemaal toeristen, vooral veel Engelsen die met de ferry naar Santander komen en veel Fransen die naar Spanje komen omdat alles hier goedkoper is….Op het strand kon je dan niet komen, zei hij, lag je “mannetje aan mannetje”…moet je willen… Bij het postkantoor hebben we hem vriendelijk bedankt voor het ons de weg wijzen, maar zeker ook voor de informatie.

We kwamen langs de kathedraal en meteen een stempel opgehaald voor ons boekje. De pastoor bij wie we binnen mochten komen was wat ontstemd. We hadden de vertrekdatum niet ingevuld….Hij zette wel een stempel, maar gaf ons meteen erna een pen en konden we het invullen…verder had hij niet veel woorden…

Hotel opgezocht en een terrasje. Ook niet voor te stellen hoe druk…. Later hoorden we de reden. Vanaf oktober wordt het weer hier slechter en dat mindere weer duurt wel tot in mei/juni. De mensen vieren nu de zomer! Zo lang het kan, zijn ze zoveel mogelijk buiten. Geef ze eens ongelijk. Wij genieten ook volop van het prachtige weer.

Nog een klein hapje gegeten en onze hotelkamer opgezocht. Morgen weer verder richting Llanes, een kleiner plekje. Weer wat meer rust…

We begonnen woensdag 7 september met een Spaans ontbijt, sap, thee en 2 zoete koeken naar keuze. 1 heb ik er met moeite opgegeten, de andere in een servetje meegenomen, misschien voor later….
Flink doorgelopen, want om half 9 vertrok de trein. De vertrektijd klopt meestal wel…wat je dan nog tegenkomt is afwachten. Bleek ook nu. Ook nu ging de machinist iedereen langs. De trein reed niet verder dan Cabézon de la Sal, vandaar verder met de bus naar Llanes. Daar konden de reizigers weer in de trein stappen. Voor ons niet nodig, want dit was onze eindbestemming. Een conductrice van de trein begeleidde ons naar de bus en reed mee. Ze hield alle reizigers en alle stations in de gaten, want de bus volgde de treinstations. Hij reed zelfs een keer off-road, over een onverhard pad…Bij één van de stations ging ze bij iedere reiziger vragen of het een probleem was dat er iemand met een hond meereisde. Ze verzekerde dat het een lieve hond was. Hij reed met zijn baas vaker met de trein…maak je toch nooit mee…niemand had bezwaar.

Rond 11 uur kwamen we in Llanes aan. Heerlijk, wat een rust. Wat een andere binnenkomst dan in zo’n grote plaats….

Door smalle straatjes naar een pleintje, waar een kop koffie heerlijk smaakte. En…hier blijven we vandaag en morgen. Wat een heerlijk vooruitzicht.

Toen wisten we nog niet dat de rust snel voorbij zou zijn….

Een mooie wandeling door smalle straten met prachtige huizen met erkers en balkons, langs de haven naar ons hotel. 
De receptioniste vertelde dat we op het juiste tijdstip in Llanes waren. Het was 2 dagen feest! Alles rondom de maagd van Guía (Virgen de Guía). Een processie die avond met het dragen van Maria en het kindje Jezus door de straten.
Maar, de festiviteiten begonnen al in de middag en alle bewoners van Llanes, maar ook mensen uit de omgeving verzamelden zich in alle straten. Alle cafeetjes en terrasjes raakten steeds voller en het eten en drinken begon. Muziek door de straten. Allemaal blije gezichten…En dit is 2 dagen zo gebleven….
De rust en stilte was voorbij, maar natuurlijk heel bijzonder dit mee te maken.

Rond 9 uur zou de processie beginnen.  Alle straten stonden vol. Even wat onrust toen het ging regenen en de mensen overal onder parasols en afdakjes gingen schuilen. Gelukkig werd het snel droog. 
Nu maar wachten tot het beeld langskwam. Eerst kwamen er kruizen en vaandels, gevolgd door dames met zwarte en witte traditionele kleding met kaarsen en daarna Maria met het kind, getorst door sterke mannen. Dit onder geleide  van een muziekcorps dat stemmige muziek speelde. Het was doodstil toen de stoet langskwam. Heel indrukwekkend. Erna vrolijker muziek en vuurwerk. Dit was nog maar de eerste dag. 
Was het vandaag vooral ingetogen, de tweede dag stond in het teken van feest.

Maar eerst nog even slapen…

Het is wel heerlijk om zo hier nog een dag te zijn en niet te reizen. 
We lieten ons die tweede dag maar beetje meenemen in het feestgedruis. 
Het leek nu wat meer op een offerfeest. Veel bloemen en veel kleuren.
Er liepen heel veel mensen in klederdracht, de dracht van de herders en hun familie in de bergen. Mannen, vrouwen, jongens, meisjes, kleine kinderen en baby’s, allemaal verkleed. 
Weer een optocht…al die verklede mensen, zingend in hetzelfde ritme, hetzelfde lied, een lofzang voor Maria. En natuurlijk werd ook zij weer door de straten gedragen. Wel in een heel andere sfeer dan gisteravond. 

Wij zijn ‘s middags richting het strand gelopen en via trappen de rotsen op geklommen met bovenop een prachtig uitzicht. Daar hebben we in alle rust heerlijk een hele tijd gezeten. Van bovenaf konden we heel goed zien dat er ook hier een oud gedeelte is, waar omheen de stad steeds verder uitgebreid is.
Af en toe hoorden we saluutschoten als er weer een nieuw programma onderdeel begon, maar hier was het even heel rustig…

Eind van de middag weer naar “beneden”, letterlijk het feestgedruis in, want al die mensen in klederdracht lieten zich het bier en wijn goed smaken. Wat een rumoer in al  die smalle straten… Opeens weer muziek…weer een optocht??
Nu was iederéén op de been. Allemaal in rijen door de straten. Soort polonaise à la de Snollebollekes, maar niet van links naar rechts, maar paar passen vooruit, paar passen achteruit en snel naar voren rennen…alles onder het roepen van Viva! 
Het weergalmde door alle straten. Geweldig! 
Het slot van 2 dagen processie en rondgang.

Dat we dit zo hebben meegemaakt…

We nemen dit zeker mee, als we de volgende dag weer verder gaan.