Hoe we in Boulogne- sur- Mer kwamen.....

Lopen is leuk, maar soms....vandaag was zo’n dag, dat je af en toe denkt: vind ik dit nu wel echt leuk en hoe lang gaat dit nog duren....?

Na een heerlijk ontbijt, vertrokken we vandaag rond 10 uur, voor een aardig tochtje van rond de 20 km uit Wissant. Het beloofde een warme dag te worden. We waren erop voorbereid....

Met enthousiasme naar de boulevard om het strand op te gaan, maar de duinen waren zover afgekalfd, dat er een gat ontstaan was. Afgesloten....Dus, afslag verder en er zat niets anders op dan door de duinen te zeulen. Door het mulle zand....stevig begin....en...niet zo fijn....

Maar, okee, uiteindelijk...we gingen het strand op.....maar, ook geen feest. Wat een verschil met de Belgische kust. Daar liep je haast vanzelf. Nu moest je op elke stap letten. We liepen over stenen, over klei en leem. Wel heel bijzonder. De duinen worden beschermd, omdat ze erg afkalven. Huisjes die op de rand van de duinen gebouwd zijn, valken gewoon naar beneden en zelfs bunkers liggen op het strand, alsof ze niets wegen.....

Bijna tot Cap Gris Nez over het strand gelopen en toen omhoog. Wel weer bijzonder als je zo’n gebied ziet. Het oorlogsverleden werd weer duidelijk. Een onderdeel van de Atlantische Muur (5000 km lang), door de Duitsers aangelegd om de geallieerden tegen te houden. Ondanks dat het helderder was dan gisteren konden we Engeland niet zien.....hoewel sommige mensen, met verrekijker uitgerust, dachten.....

Toen begon het dalen en klimmen...en nu voelde ik dat ik nog iets extra’s op mijn rug had, vooral als het een beetje klauteren werd. En dat bij 27 graden....puffen dus....we moesten heel wat kliffen trotseren. 

Een stop in Audresselles was zeer welkom. Een klein biertje ( wat we anders onderweg nooit doen....maar, zoals mijn vader zou zeggen, het zakte gewoon weg in het zand....) en een portie friet voor de energie. We konden weer verder. Maar, het was zwaar...lopen, lopen,  lopen....het strand weer op....allemaal grind....waardeloos! Het was volhouden, tot we Wimereux zagen liggen. Weet je hoe lang het dan nog duurt, voor je ook echt in de  stad bent, na bijna 25 km.....

Daar hadden we geluk. Omdat overnachten in Wimereux niet lukte, moesten we verder, plaats verderop, Boulogne- sur-Mer. Met de bus en we konden zo instappen...super!

Vlakbij het hotel uitgestapt en ingecheckt. In de kamer meteen de schoenen uit....heerlijk. Na het douchen voelden we ons weer een heel anders mens. Nog niet helemaal uitgerust, maar echt uitrusten doen we vannacht....om morgen weer verder te gaan....

Maar, we zijn natuurlijk niet vanzelf in Wissant terecht gekomen, om vandaag de wandeling te beginnen....

Ik ga nog even terug. 

Terug naar Gravelines, waar we de bus naar Calais namen. Bij het busstation stond een groep jongens, migranten zo te zien, en een zocht duidelijk contact. Hij vroeg waar wij vandaan kwamen en waar we heen gingen. Hij vertelde uit Irak te komen, hij was 24 jaar en wilde naar Engeland. Hij had geen paspoort, zoals de meesten, en wilde via een vrachtauto het Kanaal over. Op zoek naar geluk, op zoek naar een baan en geld. Een nieuwe toekomst....Hij ging nu naar Duinkerke. Dat wij naar Calais gingen vond hij jammer. Ik denk zomaar dat hij als wij ook naar Duinkerke zouden gaan, hij in onze buurt zou zijn gebleven. Waarschijnlijk had hij ook nog om geld gevraagd en waarschijnlijk hadden we hem ook nog wat gegeven ook....Onze wegen scheidden, omdat we allebei een andere bus namen....

Maar in Calais, toen we de veerboten en de vrachtauto’s zagen, dachten we nog wel even aan de jonge Irakees....triest!

Had ik al het gevoel dat we vanaf Calais aan een nieuw stuk van de tocht gingen beginnen.... het klopte. Calais, een echte havenstad, beetje rommelig, ander soort mensen als aan de Belgische kust. Het ziet er ook allemaal wat minder gezellig uit. Nou was het weer ook niet zo opwekkend, zeedamp en fris. In onze hotelkamer kacheltje maar even aangezet.....

De volgende dag was het nog mistig. We hoorden regelmatig de misthoorn van de veerboten. Het had geen invloed op onze wandeling.....langs de vloedlijn kon het niet missen....

Wat een plastic. Of dit nu te maken had met het Nauw van Calais....we vroegen ons het af....het was een nare aanblik. Een doorschieten van de industrie en de mensheid met zijn plastic artikelen.....zou het nog te herstellen zijn?

De eerste rotsen dienden zich aan...mooie, witte krijtrotsen...Cap Blanc Nez....Jammer dat het niet helder was....het klimmen en dalen begon....

Mooie wandeling naar Wissant, waar de dag van vandaag begon.....

Morgen beginnen we aan dag 13....en....het is nog steeds super!