Een dag, die wel een week duurde….

Maandag 28 augustus.

Het is half 8 in de avond. 
De zon zakt steeds lager tot net boven de horizon. 
De zee glinstert. 
Er keft een hond. 
Op het balkon naast ons schuift een stoel. 
Ik hoor stemmen, gedempt en ik probeer ze niet te horen. 
Vooral de branding is het die ik hoor….een niet en nooit stoppend geluid…..golven die komen en gaan……altijd…..overal. 
Rust. 
Zitten in de laatste zon. 
Niets doen. 
Mooi slot van de dag. 
Zonsondergang. 
Rust. 
Ogen dicht.
Aan niets denken. 
Maar ook gedachten die je niet helemaal loslaat of kan loslaten. 
De lucht die steeds meer oranje kleurt en de zon die steeds dieper de zee in zakt…..

Het was avond en we konden ons haast niet voorstellen dat we die ochtend uit Porto vertrokken waren en nu hier aan het strand in Espinho zaten.

Er gebeurt zoveel op een dag, zoveel indrukken. Je reist van de ene plek naar de andere. Weer een nieuwe omgeving, die je in je opneemt. 

Porto waren we nog niet zomaar uit. 
Kaartjes kopen voor de metro, hoeveel zones, welke kaartjes, konden we de kaart van de avond ervoor nog gebruiken….? 
Maar, gelukt. Naar het station in Porto. 
Daar op zoek naar het busstation waar we informatie wilden vragen voor wat later in de week.
Het was heel warm in Porto en maar klimmen….en niet kunnen vinden. 
Gevraagd aan een agent die met iemand stond te praten. De agent wist het niet, maar de andere persoon wilde ons wel helpen. Hij zou het ons wijzen…..hij liep met ferme passen voor ons uit….dezelfde weg terug naar het station en toen heel ergens anders heen. Heel vriendelijk. 
Helaas ter onverrichter zaken….ze konden de informatie niet geven. Dan zien we het wel op het moment dat we de bus echt nodig hebben. 
Weer terug naar het station en treinkaartjes gekocht, naar Espinho. 
 

Het was prachtig mooi weer, dus we besloten een station eerder uit te stappen (in Granja) en langs het strand verder te lopen. 
Toen we uit de trein stapten, voelden we meteen een heerlijk windje. Na de warmte in Porto was dat heerlijk. Zon, wind, zee en strand. Wat wil je nog meer….
Na een broodje in een eethuisje, waar we weer heel vriendelijk geholpen werden, over plankieren door de duinen richting Espinho. 
De duinen die hier anders zijn dan bij ons, geen helmbegroeiing, maar hoofdzakelijk vetplanten.

Een heerlijke wandeling die ons leidde naar de boulevard van Espinho. Daar werd het steeds drukker. Een echte badplaats voor voornamelijk de Portugezen. Een prachtig strand, leuke boulevard met barretjes en eethuisjes. 

Net achter de boulevard was ons hotel, eenvoudig en netjes én vanaf het balkonnetje konden we de zee zien. 
Onze rugzak neergezet, ons met de toeristen vermengd en op de boulevard wat gedronken. 
Eten doe je hier niet vroeg, dus op de hotelkamer kunnen genieten van de prachtige zonsondergang….

Het eten erna was een belevenis op zich. 
In een eethuisje, net achter de boulevard, niet in de drukte. Leek familiebedrijfje.
Het eten was heerlijk, maar te veel…we mochten het wel meenemen…
Toen we vertelden over onze reis, wilde de eigenaar wél de zelfgemaakte dunne (chips) aardappeltjes meegeven in een doosje, met nog een extra schepje….voor morgen, voor onderweg. 
Terwijl de “familie” ging eten aan de tafel naast ons kregen wij nog een portje van de zaak als afsluiting.

De dag was rond, tijd om te slapen en alle indrukken te verwerken.