De plaatsen rijgen zich aaneen…..

Eindelijk wat tijd en rust om te schrijven. 
Er gebeurt zoveel op een dag. Iedere dag op een andere plek met al z’n indrukken. 

En nu hier in Vagueira voor een tentje op de camping, een rustdag! 

Eigenlijk weet ik niet eens hoe te beginnen. 
De dagen hiervoor maar gewoon “terughalen”.

dinsdag 29 augustus.

Na Espinho zijn we met de “boemeltrein” verder getrokken naar Sao João de Madeira. 
Heerlijk die trein. Je vertrekt van een station dat op een andere plek ligt dan het station waarvandaan alle “snelle” treinen vertrekken. Het station ligt op een wat verlaten, vaak onooglijk stuk grond en is gesloten. Je kaartje koop je gewoon in de trein. Wat ook heel bijzonder is, is dat ieder compartiment een eigen conducteur heeft. Hij ziet precies wie er instappen, loopt, als de trein rijdt, naar ze toe en verkoopt een kaartje. Omdat hij weet waar de mensen heen gaan helpt hij de reizigers zo nodig uitstappen. 
Het is hetzelfde als in Noord Spanje. Een trein die zich slingerend zijn weg vindt door het landschap. Eucalyptus bossen, kleine stadjes met af en toe een glimp van de zee. Luid toeterend bij iedere onbewaakte overgang en dat waren er heel wat.

Sao João de Madeira, een frisse, schone stad met opvallend veel oude en nieuwe huizen en gebouwen naast elkaar. Grote pleinen met terrassen, maar ook kleine straatjes met kleine barretjes en eethuisjes. Winkelstraten en parken.
Overal zagen we hoeden, op straat, op etalageruiten, op muren….wat betekende dit? Later hoorden we dat dit de stad van de hoeden is….schoenen en hoeden worden hier geproduceerd. Tot in ons hotel kwamen we ze tegen.

Hadden we gisteren uitzicht over zee, nu hadden we uitzicht over de stad. Acht hoog met een balkon, dus veel te zien. Erop zitten?….maar niet…een erg lage balustrade…

Een leuke stad om te zijn, met heel veel vriendelijke, behulpzame mensen. Ik denk dat de Portugezen sowieso heel vriendelijk zijn en de tijd voor je nemen. Het meisje bij de receptie bleef maar praten, wilde alles weten over Nederland en zou er wel naar toe willen…. een meisje in een winkel gaf ons allemaal toeristische tips over de plaatsen in deze streek.

woensdag 30 augustus.

Weer een nieuwe reisdag. Na een lange nacht waren we er weer klaar voor. 
Eerst ons ontbijt dat net even anders is dan in Spanje. Meestal geen stokbrood, maar flinke sneden casinobrood die je moet roosteren, veel zoetigheid, cake, koek en kleine gebakjes. 
Nog een kopje koffie bij een heel relaxed tentje bij het station ( heerlijke muziek, ruim en licht en ontspannen personeel) en weer op de trein.

We hoorden de trein al van verre piepend, krakend en toeterend aankomen. Hij bracht ons naar Oliveira D’ Azemeis. Nu kwam er een stuk van de spoorbaan dat niet meer in gebruik is. Dus met de taxi naar Sernada Do Vouga. De taxichauffeur probeerde via allerlei middelen met ons te praten, o.a vertaalprogramma op zijn telefoon, maar ging jammer genoeg niet erg lukken….

Op het station kwamen we in een andere wereld terecht. De tijd had hier stil gestaan. 
Het was een soort niemandsland. De klok op het perron stond stil. De trein stond een eindje voor het perron te wachten. We hoorden wat stemmen in een klein barretje op het perron. En verder niets. We gingen zitten aan een tafel die buiten stond en na korte tijd kwam de eigenaar van het barretje naar buiten en vroeg of we wat wilden eten. We namen een colaatje. 
Nu was het wachten op de machinist en de conducteur….bij ons allebei kwam dat bekende kinderliedje in ons hoofd van die stoker en die machinist….maar die misten de trein. 
Dezen niet, ze kwamen eraan. Maakten de trein startklaar en we konden vertrekken.
Op naar Águeda.

Agueda, wat een ander station! Aan de buitenkant kleurige mozaïeken. Zelfs de dwarsliggers van de rails waren geverfd in de regenboogkleuren. 
We waren na de stad van de hoeden in de stad van de paraplu’s gearriveerd. Wat ooit begonnen was als een project van een jaar, is uitgegroeid tot een blijvend iets. De hele stad doet nee, het hele jaar door. Met kerst wordt er verlichting opgehangen en worden de paraplu’s aangepast voor de kersttijd. Het is nu een toeristische trekpleister geworden, het hele jaar door…..

Even wat oponthoud in het hotel. We hadden een schone kamer, maar er hing een rooklucht. Vooral in de badkamer was het erg vies. Toch maar naar de receptie. Scheen door het afzuigsysteem te komen. Ergens anders werd dan op de kamer of badkamer gerookt. Iets dat verboden is. Het werd opgelost, spullen weer in de tas en naar een andere kamer. 
Een mooi hotel, maar wat een pech voor ze. Pal voor het hotel wordt een hoog appartementencomplex gebouwd. Uitzicht weg…ze hadden nog geprobeerd het tegen te houden…geen resultaat. Zo kan iets dus zomaar veranderen.

Het werd tijd voor de parapluutjes. 
Onderweg naar het hotel waren we al onder gekleurde vliegers en sliertjes gelopen. En overal in de stad kleurtjes. 
3 straten vol paraplu’s. Heel leuk en heel bijzonder. Het was er nu al druk, laat staan in het hoofdseizoen….

Águeda, een bezoek meer dan waard.