Over paden en langs wegen….

Wat gaan de dagen snel! 
Na de eerste 3 dagen, nu al weer 3 dagen gelopen….

Zaterdag 17 september,

Gisteravond hebben we een heel gezellige Galicische maaltijd gehad met de engelse “pelgrims” en een “pelgrim” uit Malta (Ron). Gerechten die we met elkaar deelden. Tortilla (een eiergerecht met aardappelen in de vorm van een taart), gebakken pepertjes met zeezout, stukjes varkensvlees in romige saus en pittige stukjes varkensvlees op frietjes geserveerd. Erg leuk om zo de maaltijd met elkaar te delen. Nog een toetje en we hebben afscheid van elkaar genomen. Het was leuk om elkaar ontmoet te hebben en dat is misschien wat er op een Camino gebeurt. Je ontmoet mensen, trekt even met ze op en dan scheiden de wegen weer.

Vanmorgen was het licht bewolkt, prima weer om te lopen. Een tocht van 17, 3 km van Betanzos naar een stuwmeertje (Encoro de Beche).

Het lopen met stokken is voor mij nu standaard geworden. Ben er helemaal aan gewend en het geeft veel steun bij het klimmen en het dalen. 

Om de stad uit te komen natuurlijk eerst klimmen tot we boven weer in de bossen liepen. Ineens zagen we voor ons iets tussen de bomen doorlopen….een wolf? Het leek een grote “herders hond” met een dikke staart…liepen er hier wolven? 
Er kwam een meisje aanlopen met haar hond, dus maar vragen….het kon inderdaad. De wolven zaten meestal heel hoog in de bossen, maar soms kwamen ze wat meer naar beneden….bijzonder dus.

Wat later had ik nog een vraag aan haar. Bij de huizen staat vaak een klein huisje op een verhoging, met hout aan de voorkant met open richels. Soms staat er een kruisje op. Waar was dat voor en wat was het? Zouden ze hier mensen in begraven of begraven hebben…..
Ze vertelde dat het was om voer te drogen voor de dieren. 

We liepen door prachtige eucalyptus bossen. Mooie gladde stammen en bladeren met een bijzondere kleur groen. Je ziet dat ze aangeplant zijn, want ze staan keurig in rijen. Ook zie je veel jonge aanplant op wat eerst nog open stukken waren…

Hoe weten we niet precies, maar we liepen een heel eind langs een grotere weg. Wij hadden de “oude” route en er was een alternatieve route, die wij gemist hadden. Jammer, maar we hadden ook weer geluk. Nu kwamen we langs een leuk cafeetje aan de weg, waar we koffie konden drinken én we zagen een man op een soort steiger die druiven zat te knippen bij zijn huis.

Toen we weer op de juiste route liepen, ging de tocht verder door de bossen en bleven we klimmen en dalen. 
Na zo’n 12 km een geweldig pelgrimscafé, een soort museum met allemaal schilderijen, heel veel te maken met de Camino. Een oase van rust. Wij zaten aan een soort ham kroketjes (home made) met een stuk brood en  een colaatje, toen een meneer met de auto kwam aanrijden. Later bleek dat het de partner van de eigenaresse was. Hij laadde boodschappen uit (sla, groente etc) en een papieren zak sinaasappelen,die scheurde…alle sinaasappelen op de grond…

Hoe dan even helpen oprapen kan leiden tot een leuke ervaring.

Hij kwam toen hij alles weggebracht had naar onze tafel met een paar walnoten en wat vruchtjes, de “goudbes”, een klein rond oranje vruchtje, in een soort vliesje. Een heerlijke smaak. Op onze vraag of hij ze in de tuin had, zei hij kom…en hij nam ons mee naar de tuin, naar de struik waar ze aan groeiden. Hij gaf ons er nog een paar en nam er zelf ook wat. En dat was het begin van dat hij alles liet zien in ruimten achter het café. De in eerste instantie timide man was nu helemaal in zijn element….de ruimte waar eten lag, waar ook heel veel schilderijen hingen en weer een andere ruimte, zijn atelier…bleek dat deze man al deze schilderijen geschilderd had….en hij bleef maar vertellen en laten zien…gelukkig hadden we de tijd. 
Het bleek dat hij kunstgeschiedenis gestudeerd had, werkte in het museum in Betanzos en ook dit café runde hij met zijn vrouw en dochter. 
Wat een veelzijdig iemand én dat we dit allemaal mochten zien…

Nog met deze ervaring  in ons hoofd, vervolgden we onze tocht door de bossen en na nog een klim, niet steil, maar lang, wel zo’n 3 km én natuurlijk een afdaling kwamen we bij ons eindpunt, het stuwmeertje. Een gebied waar families aan het recreëren waren, springkussen voor de kinderen en muziek uit luidsprekers, maar ook live door doedelzakspelers.

Het wachten was nu op de taxi die ons terug bracht naar Betanzos, bekend terrein.

Heerlijk weer terug in dit gezellige stadje. Fris gedoucht eerst naar de kerk gelopen voor een stempel. Precies op tijd. De koster ging zo de dienst in…ook wij hebben nog even zitten luisteren naar de muziek en het zingen. 
De rest van de avond genoten van de drukte op het plein. Iedereen was weer buiten, jong en oud. Gezinnen aan het wandelen, kinderen aan het spelen en volle terrassen…

Zondag 18 september,

De vijfde wandeldag al weer. 

We zouden weer verder gaan op het punt waar we opgehaald waren met de taxi, bij het stuwmeer. Maar de dame kon niet al te vroeg komen en wij besloten om er dan maar een “rustige” zondag van te maken…We gingen een beetje smokkelen met de kilometers en er een hele grote klim uithalen. Het maakte qua afstand voor de taxi niet veel uit en wij startten dus niet beneden in het dal maar boven op de berg, in Bruma… we konden dan redelijk op hoogte blijven lopen, het was meer glooiend.

Kopje koffie voor de wandeling en op pad.

Het was echt zondag. Heel stil op straat, wel druk in de cafeetjes. Die worden hier heel goed bezocht en vandaag vooral door families. Niet veel lopers gezien. 
Vandaag liepen we vooral van gehuchtje naar gehuchtje over rustige wegen met af en toe een bospad. 
Veel kerkjes gezien en veel drooghuisjes. Het was meer een agrarisch gebied.

De tocht ging snel en om 14.45 uur waren we op onze bestemming in Ordes.
Een prachtig huis in de natuur. Zo’n huis met grote, dikke stenen en mooie donkere houten kozijnen met overal zitjes en een grote tuin. 
Maar, het hek was dicht, er hing een bord dat het gesloten was vanwege een privé familiefeest. We stonden wat te dralen voor het hek, de eigenaar zag ons en liet ons binnen. We kregen snel de sleutel, hij liep met ons mee naar de kamer en ging toen snel weer terug naar het feest om te bedienen…

Douchen en toen hadden we nog een hele middag en avond om te relaxen. 
Heerlijk…een makkelijke dag tussendoor. 
Ik probeerde even in het zonnetje te gaan zitten, maar dat was te heet, 28 graden, dus maar lekker schaduwplekje gezocht….

Eind van de middag kwamen er “bekende lopers” binnen. Zaterdag hadden wij onderweg 3 mannen gesproken uit Barcelona. Altijd is de eerste vraag, waar komen jullie vandaan…o, Holland…Ajax….
We passeerden ze, ze liepen niet zo hard. Een eind verder stond bij een kerk een dame te wachten, ze hoorde ook bij dit gezelschap, maar liep liever vooruit, vertelde ze….de drie mannen kenden elkaar al vanaf hun vijfde jaar en liepen alleen maar te praten…..

Zij sliepen ook hier. 
Zij en wij waren de enige gasten en na het eten hebben we nog een tijdje met hen zitten praten. Meestal gaan zulke gesprekken over wandelen, over landen waar mooie tochten zijn en over deze tocht. Zij hebben een auto bij zich en lopen op een dag wat ze kunnen en zo lang ze het nog leuk vinden. Een taxi haalt ze dan op. Ze lopen ook de route wel eens tegengesteld als ze twee dagen op één plek blijven. Zo loopt ieder de Camino op zijn eigen manier…

Maandag 19 september,

Het is nu rond half 4 en we zitten op het terras, achter de hostel, waar we vannacht slapen.

Ik hoor het water van een riviertje stromen, ik hoor de stemmen van mensen die naast ons zitten te eten. Het is een grote groep, soms wordt er zo te horen iets heel grappigs gezegd….
Van binnen komen geluiden van het opstapelen van borden en ander vaatwerk en het ordenen van bestek. Soms komt het geluid van een langsrijdende auto ineens binnen…maar de andere geluiden nemen het snel over….

Vanmorgen zijn we vroeg opgestaan om snel te kunnen vertrekken. 
Vandaag zou het 30 graden worden, dus voor het écht warm wordt, zijn we dan al een eind. 
Na een heerlijk ontbijt op pad.

Wat was het genieten, de zon was net op en stond nog heel laag. Het voelde nog fris aan. Het gras was nog nat, zag er wit uit en de zon gaf een prachtige glans op de velden…. We liepen over prachtige paden deels door bossen deels langs maisvelden. 
We roken de munt, die hier overal gewoon langs de weg groeit. Daar kun je liters thee van zetten….
We hoorden af en toe een hond in de verte blaffen en het fluiten van de vogels. 
We roken de echte eucalyptus geur van jonge blaadjes die laag aan de boom groeiden en die we konden plukken. De echte kruin van de boom zit ontzettend hoog. Wat is het toch een heerlijke geur….

We zien nu steeds meer al die horreos, de verhoogde huisjes om maïs op  te slaan en te drogen. Waren het vorig jaar de vissershuisjes op palen, nu zijn het deze huisjes.

De laatste twee dagen lopen we op hoogte en er zitten geen grote verschillen in hoogte. We klimmen en dalen nog wel wat, zo’n 130 meter stijging. Niet te vergelijken met de eerste dagen waarbij de stijging zo’n kleine 600 meter was. 

De weg voerde ons ook door kleine gehuchten.  Op deze dag zouden we maar 1 café tegen komen, een echt pelgrims café en dat was te zien…we liepen binnen en…vol Camino gangers. 
Een meneer sprak ons aan, dit was de eerste keer dat hij zijn eigen taal kon spreken. 
Maarten vroeg of hij uit België kwam…nee, uit Vlaanderen….en natuurlijk ook op weg naar Santiago.

Na nog een wens geprikt te hebben op een hele muur met wensen weer verder gegaan. 

We bleven dit zelfde prachtige pad volgen en genieten. Werd een beetje anders, toen het pad wel gewoon doorging, maar naast het pad een tolweg aangelegd was. Daar hadden de Engelse en Scandinavische pelgrims die daar vanaf de middeleeuwen liepen helemaal geen last van…auto’s…zou nog even duren….
We probeerden onze aandacht aan de natuur links van ons te geven en ons te concentreren op het fluiten van de vogels. Even gedacht om  in mijn rechter oor een oordopje te doen…

Ach, het was niet anders en dit pad leidde ons naar Sigueiro, onze eindbestemming voor vandaag. Laatste stuk nog langs een industrieterrein, ook niet meer weg te denken….
Het werd steeds warmer, de zon brandde  uit één blauwe lucht, niet voor te stellen, dit weer.

Om half 2 liepen we we het stadje binnen, en konden we de schaduw gaan opzoeken.

Weer 3 dagen verder, het lopen gaat prima en we zijn weer heel wat ervaringen rijker. Erg benieuwd zijn we naar hoe onze ervaring morgen zal zijn als we op onze laatste wandeldag Santiago inlopen en op het plein aankomen voor de kathedraal…