Stappen, treinen en trappen....

“Even maar in bloei

langs de spoorlijn

de klaproos

met het kleine, behaarde blad

de bloem

vuurrood en donker middenin.

Hoog boven het gras

wuift ze

naar wie langs komt”

        Leendert Witvliet.

Zondag 3 juni. Lekker geslapen. Het zuur van de, te rijkelijk met balsamico azijn besprenkelde, salade van de avond ervoor proefden we niet meer. We konden met zuivere smaak aan het ontbijt.

Maarten nam mijn croissantje mee in zijn servetje. In mijn servetje verdween een stukje stokbrood....tussen de middag konden we weer eten....met een (gekocht....) hard worstje, als beleg, doen we al dagen....aangevuld met water en een yoghurtje....prima...we wennen er al helemaal aan hoe de dag door te komen....

Vandaag een bijzondere dag. In Groede werd de as verstrooid van de partner van Ria Kroeger. Groede was zijn geboortegrond. We konden er helaas niet bij zijn, maar gelukkig zijn Martine, Martijn, Jasper en Femke geweest.

Onze wandeling van vandaag leende zich er erg goed voor om in gedachten bij Sjaak, Ria en de familie te zijn...een prachtige route door de velden met  ontzettend veel klaprozen. Het gras of het koren waren soms helemaal roodgekleurd....het zonnetje zorgde voor een warme gloed. 

Het was zo’n 11 km lopen naar Le Crotoy, een klein plaatsje, vanwaar een stoomtrein rijdt naar Cayeux (aan de kust). Genoeg tijd om een schaduwplekje te zoeken om te eten en de locomotief, die onze trein zal gaan trekken, te bewonderen.

Met een hoop stoom en gefluit vertrok de trein en konden we zittend en genietend, in rustig tempo, een aantal kilometers afleggen. Geen inspanning, alleen maar kijken....we reden om de Baie de Somme, een prachtig gebied, omzoomd door slikken en schorren. 

Zo kwamen we na een uurtje in Saint Valery sur Somme. Wat was het hier druk. Niet erg om in een B&B buiten de stad te zitten, in Routhiaville....maar, wat bleek, 6 kilometer was toch niet niets. Geen bus. Dus even een kopje koffie drinken, 6 km heen en 6 km terug....toch wel veel...en dat in dagen dat we even geen afstanden zouden gaan lopen....

Fietsen huren een oplossing? Maarten belde naar de B&B en gelukkig, ze verhuurden fietsen. 

Hoe gingen we er nu heen. De trein kwam er langs, maar er was geen perron in dit gehuchtje. Het oude dieseltreintje dat ons verder kon brengen, zou kunnen stoppen in een plaatsje verderop. We konden dan teruglopen....dat werd het. Voordeel was dat we nu nog tijd hadden om boodschappen te doen voor het avondeten en wat konden drinken voor de diesel vertrok.

Het reizen met de diesel was een belevenis op zich. Er waren zo’n 50 zitplaatsen, het was zo goed als vol en het was bloed, bloedheet.... Je kon het wel een soort huiskamertrein noemen, want iedereen praatte met iedereen en de “chef de train” plofte, na zijn controle van de kaartjes, op een lege zitplaats- zweet op zijn hoofd...

Vooraf had Maarten bij dezelfde “chef” gevraagd om te stoppen bij Lancheres-Pendé, pas de probleme. ...Door het middenpad naar de uitgang, door iedereen nog een “bon voyage” toegewenst.

Daar stonden we. Op een verlaten stationnetje....Maarten vond een route en op naar de B&B. De gedachte dat hij in een natuurgebied lag, verloor steeds meer van haar kracht. Zou het gewoon in een plaatsje zijn? Ja, hoor. Wel beetje van de straat af en okee, rustig, zeg maar landelijk gelegen....maar, het leek in niets op een natuurgebied....

Dat was even een teleurstelling. Hier 3 nachten blijven....

We kregen een mooie zolderkamer. Buiten nog gegeten in het zonnetje en er maar vanuit gegaan, dat het er de volgende dag allemaal vast anders uit zou zien....

De volgende ochtend kwamen we er meteen goed in....ontbijt aan 1 grote tafel. En ja, hoor. 2 stellen zaten te eten, tegenover elkaar, met een lege stoel tussen hen in. Onze plek dus. Er werd druk gepraat en ook de eigenaren van de B&B deden, aan het hoofdeinde van de tafel staand, vurig met het gesprek mee. Wij, net wakker, nog niet gedoucht, kleren aangeschoten, knipperden wel even met onze ogen. Van langzaam praten hadden ze nooit gehoord, dus met veel aan elkaar geplakte woorden deden we mee in het gesprek. En ze vroegen nog veel ook....maar, het lukte...en ik moet zeggen, we durven weer steeds meer....

Op het terras gezeten om kaarten te schrijven voor de kleinkinderen. We gaan ze, net als de kinderen, al wat missen. Ik denk, dat het komt, omdat we nu zo’n beetje aan de laatste week gaan beginnen en je al weer meer met thuis bezig bent. Ook op rustdagen is het anders dan tijdens het lopen.

Maarten heeft de slaapplaatsen geregeld voor de laatste week. Vooral het weekend weer heel moeilijk, maar gelukt. Benieuwd!

Toen we zo op het terras zaten en het plan hadden vanmiddag met de fietsen naar Saint Valery sur Somme te gaan, is het toch wel prima om hier te zijn. Soms moet je even over iets heen stappen en dan haal je toch weer het goede (leuke) eruit.....

En zo zitten we nu al weer 2 dagen hier. Het fietsen is even iets heel anders dan het lopen.....gaat wel lekker snel....en geen rugzak. Ineke zei het al, we hoefden hem ook niet in te pakken....

Gisteren het Quartier Marine bezocht, de wijk waar de vissers woonden. In kleine huisjes in smalle straatjes. Vandaag door de “oude, middeleeuwse stad” gewandeld. Mooie, oude huizen en straatjes, op een heuvel gebouwd. Prachtige bloemen sierden de straatjes. 

En dan ook nog het zicht op de baai. Een erg mooi stadje.

Het waren heerlijke dagen. Ons lijf en onze voeten zijn helemaal uitgerust. Mijn teen staat weer goed in het rijtje, dus morgen weer verder....op naar Dieppe.....

De laatste week. Niet voor te stellen dat we al zo ver gelopen hebben....

Leuk dat jullie ons zo volgen en reageren....Sietse, 1 keer hadden we een stukje zuur zeekraal, maar verder geen lamsoren of zeekraal op het menu.... En Piet, het was echt water dat in onze schoenen stond....  Denk je dat Maarten wijn weggooit.... En Ben en Jeanne, een fijne vakantie hier “vlakbij” en hopelijk snel een zonnetje.

Morgen naar Cayeux, het stenenstrand van Mette en Kai.....we hebben er weer zin in.....