Weer op weg....

Het is inmiddels vrijdag 17 mei en 2 wandeldagen verder. Benen en schouders die best nog moeten wennen aan het lopen en de last.

We zijn in Courseulles-sur-Mer, zoals de naam zegt, aan de zee. De hele dag hebben we langs de zee of op een promenade langs de zee gelopen.

Heerlijk was het om de zee te horen en het strand te ruiken, hoewel....het wier kon behoorlijk stinken. Het strand was ermee bezaaid en omdat het wat kwelderachtig was, was de promenade een beter alternatief. 

We kunnen nu al goed merken dat we op de landingsstranden van 6 juni 1944 zijn. Veel gedenktekens en veel vlaggen, vooral voor de Canadezen. We zijn langs Sword Beach gelopen en zijn nu op Juno Beach. We merken wel dat de geschiedenis nu al gaat leven. Je kijkt heel anders naar het strand, als je je realiseert wat zich hier afgespeeld heeft.

Maar....tussen Goes en onze bestemming nu zitten een aantal dagen.

Wat was het vreemd om woensdag 15 mei in de auto te stappen. “Gewone” kleren aan en geen “loop” kleren. Rugzak gewoon achterin. En gaan...hoewel...we zijn 2 keer teruggereden. De eerste keer, omdat ik geen bril had voor het autorijden, de tweede keer voor mijn rijbewijs. Gelukkig konden we er om lachen....

De reis richting Honfleur verliep voorspoedig. Honfleur, een plek waar we de auto bij de B&B vier weken konden laten staan. Stukje lopen van Le Havre naar Honfleur doen we aan het eind van onze tocht. We willen wel nog stukje spektakel door over de Pont Normandie te lopen.

In Honfleur een bijzondere slaapplek in een oud familiehuis ( 150 jaar oud). Ik schat dat de eigenaar en zijn vader van 90 samen ook niet ver van die 150 jaar af zitten....maar ze verzorgden ons prima. We gingen echt terug in de tijd...een spullen dat er stonden....tjokvol.

Honfleur nog even ingegaan voor biertje en hapje eten. Als extraatje werden we nog onthaald door een hoempa hoempa band. Altijd gezellig....

Goed bekijken doen we Honfleur op de terugweg. Blijven we dagje extra bij de heren.

Donderdag 16 mei werd ik na een heerlijke nacht in een hemelbed al om half 7 wakker.

Was het door de zon die al op was? Was het door al die spullen in onze kamer? Kroonluchter boven mijn hoofd, tante Betje die mij geamuseerd aankeek en nog veel meer schilderijen. Waren het de hertenkoppen op de schoorsteenmantel? Was het de spanning om weer met de rugzak op pad te gaan? Of was ik gewoon uitgeslapen?

Tijd genoeg om te ontbijten en op pad te gaan. Stukje met de bus en vervolgens stuk lopen richting Ouistreham, langs Canal de Caen à la Mer. Een onverhard pad omgeven door bermen met een bloemenpracht van fluitenkruid, boterbloemen, koekoeksbloemen en nog veel meer.

Hoogtepunt aan dat kanaal was de Pegasus Bridge, een belangrijk strategisch punt, en natuurlijk Café Gondrée, ons bekend van de “voetsporen” van Philip Freriks. De eigenaar van het café had tijdens de bezetting heel veel flessen champagne in de grond verstopt. Bij de bevrijding haalde hij ze tevoorschijn om te drinken met de Engelsen. De engelse “helden”, die nog in leven zijn, komen nog ieder jaar terug. Inmiddels runt nu de dochter van de eigenaar, ook al aardig op leeftijd, het café, een beroemde trekpleister.

Gastvrij werden we in Ouistreham welkom geheten bij onze B&B. Mensen met een verhaal. De eigenaresse was sinds een aantal jaar getrouwd met iemand uit Kongo. De opbrengst van de B&B wordt allemaal besteed voor de bouw van een school in Kongo. Erg mooi. 

Vanmorgen zijn we hier weer vertrokken, na een ontbijt bij de vrouw des huizes aan tafel. Ons Frans werd meteen goed op de proef gesteld. Zij praatte niet veel Engels, dus we kwamen er goed in.

We vertrokken pas om 11 uur, want ze heeft ons nog geholpen slaapplekken te zoeken in het Hemelvaartsweekend en met Pinksteren. Het is erg moeilijk. We zijn wel stapje verder, maar of we altijd een bed hebben.....

Voor vannacht in ieder geval wel. En het is de hoogste tijd te gaan slapen.